Job 3

1 Después de esto, Job abrió la boca y maldijo el día de su nacimiento.

Μετά ταύτα ήνοιξεν ο Ιώβ το στόμα αυτού, και κατηράσθη την ημέραν αυτού.

2 Job respondió:

Και ελάλησεν ο Ιώβ και είπεν·

3 “Que perezca el día en que nací, la noche que dijo: “Hay un niño concebido”.

Είθε να χαθή η ημέρα καθ' ην εγεννήθην, και η νυξ καθ' ην είπον, Εγεννήθη αρσενικόν.

4 Que ese día sea la oscuridad. No dejes que Dios desde arriba lo busque, ni dejar que la luz lo ilumine.

Η ημέρα εκείνη να ήναι σκότος· ο Θεός να μη αναζητήση αυτήν άνωθεν, και να μη φέγξη επ' αυτήν φως.

5 Que las tinieblas y la sombra de la muerte la reclamen para sí. Deja que una nube se detenga en ella. Que todo lo que hace el día negro lo aterrorice.

Σκότος και σκιά θανάτου να αμαυρώσωσιν αυτήν· γνόφος να επικάθηται επ' αυτήν. Να επέλθωσιν επ' αυτήν ως πικροτάτην ημέραν.

6 En cuanto a esa noche, que la oscuridad espesa se apodere de ella. Que no se regocije entre los días del año. Que no entre en el número de los meses.

Την νύκτα εκείνην να κατακρατήση σκότος· να μη συναφθή με τας ημέρας του έτους· να μη εισέλθη εις τον αριθμόν των μηνών.

7 He aquí, que esa noche sea estéril. Que no venga ninguna voz alegre.

Ιδού, έρημος να ήναι η νυξ εκείνη· φωνή χαρμόσυνος να μη επέλθη επ' αυτήν.

8 Que lo maldigan los que maldicen el día, que están listos para despertar al Leviatán.

Να καταρασθώσιν αυτήν οι καταρώμενοι τας ημέρας, οι έτοιμοι να ανεγείρωσι το πένθος αυτών.

9 Que las estrellas de su crepúsculo sean oscuras. Que busque la luz, pero no la tenga, ni dejar que vea los párpados de la mañana,

Να σκοτισθώσι τα άστρα της εσπέρας αυτής· να προσμένη το φως, και να μη έρχηται· και να μη ίδη τα βλέφαρα της αυγής·

10 porque no cerró las puertas del vientre de mi madre, ni ocultó los problemas a mis ojos.

διότι δεν έκλεισε τας θύρας της κοιλίας της μητρός μου, και δεν έκρυψε την θλίψιν από των οφθαλμών μου.

11 “¿Por qué no he muerto desde el vientre? ¿Por qué no renuncié al espíritu cuando mi madre me dio a luz?

Διά τι δεν απέθανον από μήτρας; και δεν εξέπνευσα άμα εξήλθον εκ της κοιλίας;

12 ¿Por qué me recibieron las rodillas? ¿O por qué el pecho, que debo amamantar?

Διά τι με υπεδέχθησαν τα γόνατα; ή διά τι οι μαστοί διά να θηλάσω;

13 Por ahora debería haberme acostado y callado. Debería haber dormido, así habría descansado,

Διότι τώρα ήθελον κοιμάσθαι και ησυχάζει· ήθελον υπνώττει· τότε ήθελον είσθαι εις ανάπαυσιν,

14 con reyes y consejeros de la tierra, que construyeron lugares de desecho para sí mismos;

μετά βασιλέων και βουλευτών της γης, οικοδομούντων εις εαυτούς ερημώσεις·

15 o con príncipes que tenían oro, que llenaron sus casas de plata;

ή μετά αρχόντων, οίτινες έχουσι χρυσίον, οίτινες εγέμισαν τους οίκους αυτών αργυρίου·

16 o como un nacimiento intempestivo oculto no había sido, como niños que nunca vieron la luz.

ή ως εξάμβλωμα κεκρυμμένον δεν ήθελον υπάρχει, ως βρέφη μη ιδόντα φως.

17 Allí los malvados dejan de molestar. Allí descansan los cansados.

Εκεί οι ασεβείς παύουσιν από του να ταράττωσι, και εκεί αναπαύονται οι κεκοπιασμένοι·

18 Allí los prisioneros están a gusto juntos. No oyen la voz del capataz.

εκεί αναπαύονται ομού οι αιχμάλωτοι· δεν ακούουσι φωνήν καταδυνάστου·

19 Los pequeños y los grandes están allí. El siervo es libre de su amo.

εκεί είναι ο μικρός και ο μέγας· και ο δούλος, ελεύθερος του κυρίου αυτού.

20 “¿Por qué se da luz al que está en la miseria? vida a los amargados del alma,

Διά τι εδόθη φως εις τον δυστυχή, και ζωή εις τον πεπικραμένον την ευχήν,

21 que anhelan la muerte, pero no llega; y cavar para ello más que para los tesoros ocultos,

οίτινες ποθούσι τον θάνατον και δεν επιτυγχάνουσιν, αν και ανορύττωσιν αυτόν μάλλον παρά κεκρυμμένους θησαυρούς,

22 que se regocijan en exceso, y se alegran, cuando pueden encontrar la tumba?

οίτινες υπερχαίρουσιν, υπερευφραίνονται, όταν εύρωσι τον τάφον;

23 Por qué se da luz a un hombre cuyo camino está oculto, a los que Dios ha cobijado?

Διά τι εδόθη φως εις άνθρωπον, του οποίου η οδός είναι κεκρυμμένη, και τον οποίον ο Θεός περιέκλεισε;

24 Porque mis suspiros llegan antes de comer. Mis gemidos se derraman como agua.

Διότι προ του φαγητού μου έρχεται ο στεναγμός μου, και οι βρυγμοί μου εκχέονται ως ύδατα.

25 Porque lo que temo viene sobre mí, lo que me da miedo viene a mí.

Επειδή εκείνο, το οποίον εφοβούμην, συνέβη εις εμέ, και εκείνο, το οποίον ετρόμαζον, ήλθεν επ' εμέ.

26 No estoy tranquilo, ni tengo descanso; pero los problemas vienen”.

Δεν είχον ειρήνην ουδέ ανάπαυσιν ουδέ ησυχίαν· οργή επήλθεν επ' εμέ.