< Job 11 >

1 Entonces Zofar, el naamita, respondió,
Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:
2 “¿No hay que responder a la multitud de palabras? ¿Debe justificarse un hombre lleno de palabrería?
Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur?
3 ¿Deberían tus fanfarronadas hacer que los hombres callen? Cuando te burles, ¿nadie te avergonzará?
Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis?
4 Porque tú dices: “Mi doctrina es pura”. Estoy limpio a tus ojos’.
Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo.
5 Pero, oh, que Dios hable, y abrir sus labios contra ti,
Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi,
6 ¡que te muestre los secretos de la sabiduría! Porque la verdadera sabiduría tiene dos caras. Sabed, pues, que Dios os exige menos de lo que vuestra iniquidad merece.
Ut ostenderet tibi secreta sapientiæ, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua.
7 “¿Puedes comprender el misterio de Dios? ¿O puedes sondear los límites del Todopoderoso?
Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies?
8 Son altos como el cielo. ¿Qué pueden hacer? Son más profundos que el Seol. ¿Qué puedes saber? (Sheol h7585)
Excelsior cælo est, et quid facies? profundior inferno, et unde cognosces? (Sheol h7585)
9 Su medida es más larga que la tierra, y más amplio que el mar.
Longior terra mensura eius, et latior mari.
10 Si pasa o confina, o convoca un tribunal, entonces ¿quién puede oponerse a él?
Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei?
11 Porque conoce a los hombres falsos. También ve la iniquidad, aunque no la considere.
Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat?
12 Un hombre con la cabeza vacía se vuelve sabio cuando un hombre nace como un potro de asno salvaje.
Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.
13 “Si pones tu corazón en orden, Extiende tus manos hacia él.
Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas.
14 Si la iniquidad está en tu mano, ponla lejos. No dejes que la injusticia habite en tus tiendas.
Si iniquitatem, quæ est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia:
15 Seguramente entonces levantarás tu rostro sin mancha. Sí, estarás firme y no temerás,
Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis.
16 porque olvidarás tu miseria. Lo recordarás como las aguas que han pasado.
Miseriæ quoque oblivisceris, et quasi aquarum quæ præterierunt recordaberis.
17 La vida será más clara que el mediodía. Aunque haya oscuridad, será como la mañana.
Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.
18 Estarás seguro, porque hay esperanza. Sí, buscarás y descansarás con seguridad.
Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies.
19 También te acostarás, y nadie te hará temer. Sí, muchos cortejarán su favor.
Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi.
20 Pero los ojos de los malvados fallarán. No tendrán forma de huir. Su esperanza será la entrega del espíritu”.
Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animæ.

< Job 11 >