< Job 16 >

1 Respondió Job y dijo: 2 “Muchas cosas como estas he oído ya. Consoladores molestos sois todos. 3 ¿Cuándo tendrán fin estas palabras de viento? ¿O qué te incita a responder así? 4 Yo podría hablar como vosotros, si estuvierais en mi lugar. Os dirigiría un montón de palabras, y menearía contra vosotros mi cabeza. 5 Os alentaría con mi boca, y os consolaría con el movimiento de mis labios. 6 Mas ahora, aunque hablo, no se mitiga mi dolor, y si callo, ¿acaso por eso se aleja de mí? 7 Ahora se han agotado mis fuerzas; Tú has destruido toda mi familia. 8 Me has asido y esto es un testimonio (contra mí); se levanta contra mí mi flacura, acusándome cara a cara. 9 Su ira me despedaza y me persigue; rechina contra mí sus dientes; enemigo mío, aguza sus ojos contra mí. 10 Han abierto contra mí su boca; me insultan, me hieren en las mejillas; a una se han coaligado contra mí. 11 Dios me ha entregado al perverso, me ha arrojado en manos de malvados. 12 Vivía yo en paz, pero Él me sacudió; me asió por la cerviz, me hizo trizas, y me eligió por blanco suyo. 13 Me rodean arqueros, traspasa mis riñones sin piedad y derrama por tierra mi hiel. 14 Me inflige herida sobre herida, corre contra mí cual gigante. 15 He cosido un saco sobre mi piel, he revuelto en el polvo mi rostro. 16 Mi cara está hinchada de tanto llorar, y la sombra de la muerte cubre mis párpados, 17 aunque no hay injusticia en mí y mi oración es pura. 18 ¡Tierra, no cubras mi sangre, y no sofoques en tu seno mi clamor! 19 Aún hay un testigo mío en el cielo, en lo alto reside el que da testimonio en mi favor. 20 Mis amigos me escarnecen, mas mis ojos buscan llorando a Dios. 21 ¡Ojalá que hubiera juez entre el hombre y Dios, así como lo hay entre el hijo del hombre y su prójimo. 22 El número de mis años se va pasando, y el camino que sigo no tiene vuelta.”

< Job 16 >