< Job 14 >

1 “El hombre, nacido de mujer, vive corto tiempo, y se harta de miserias.
Nou menm moun, se nan vant fanm nou soti. Lavi nou kout, men li pa manke traka!
2 Brota como una flor, y se marchita, huye como la sombra, y no tiene permanencia.
Nou parèt tankou yon flè. Epi lamenm nou fennen. Nou disparèt tankou yon nwaj k'ap pase.
3 ¿Sobre un tal abres Tú los ojos, y me citas a juicio contigo?
Epi, Bondye, se sa w'ap louvri je ou gade. Se sa w'ap fè kanpe devan ou pou jije l'?
4 ¡Oh, si se pudiera sacar cosa limpia de lo inmundo! Nadie lo puede.
Ki moun ki ka fè dlo pwòp soti nan yon sous sal? Pesonn moun.
5 Ya que Tú has determinado los días (del hombre) y fijado el número de sus meses; le señalaste un término que no puede traspasar;
Tan chak moun gen pou l' viv la fikse deja depi lontan. Kantite mwa li gen pou l' viv la, se nan men ou sa rete. Anyen pa ka chanje.
6 aparta de él tu mirada para que repose, hasta que, como el jornalero cumpla sus días.
Tanpri, wete je ou sou mwen. Kite m' pran yon ti souf. Tankou moun ki fin pase yon jounen ap travay di, kite m' pran yon ti kanpo.
7 El árbol tiene esperanza; siendo cortado, no deja de retoñar, y no cesan sus renuevos.
Toujou gen yon ti espwa pou yon pyebwa. Yo te mèt koupe l', l'ap toujou pouse ankò, li p'ap mouri.
8 Aun cuando envejeciere su raíz en la tierra, y haya muerto en el polvo su tronco,
Rasin li yo te mèt fin vye nan tè a, bout chouk la te mèt fin chèch,
9 sintiendo el agua retoña, y echa ramas como planta (nueva).
depi li jwenn dlo, l'ap boujonnen, l'ap pouse kreyòl.
10 EI hombre si muere, queda postrado; si expira, ¿dónde va a parar?
Men moun, depi yo mouri, yo tounen kadav. Lè yo kase kòd, ou pa wè kote yo fè.
11 Como las aguas del lago se están evaporando y el río se agota y se seca,
Letan ka cheche, larivyè ka sispann koule.
12 así el hombre cuando se acuesta no se levanta más. No despertará, hasta que se hayan consumido los cielos; ni se levantará de su sueño.
Men, kote yon moun mouri kouche a, pa gen leve pou li ankò. Poul va fè dan anvan y'a leve vivan ankò, anvan y'a leve soti nan dòmi yo a.
13 ¡Ojalá me escondieras en el scheol, para ocultarme hasta que pase tu ira; y me fijases un plazo para acordarte de mí! (Sheol h7585)
Si sèlman ou ta vle kache m' nan peyi kote mò yo ye a? Si ou te ka kite m' la jouk kòlè ou la fin pase? Apre sa, ou ta fikse yon dat pou chonje m' ankò. (Sheol h7585)
14 Muerto el hombre ¿podrá volver a vivir? entonces todos los días de mi milicia esperaría la hora de mi relevo.
Men, sa m'ap di la a? Eske moun mouri ka leve? Sa pa fè anyen. Mwen ta tann move tan sa a fin pase, jouk sa ta bon pou mwen ankò.
15 Entonces respondería a tu llamado, y Tú amarías la obra de tus manos.
Lè sa a, ou ta rele m', mwen ta reponn ou. Ou ta kontan wè sa ou te fè ak men ou lan.
16 Pero ahora cuentas mis pasos, tienes el ojo abierto sobre mi pecado.
Lè sa a, ou ta gade jan m'ap mache a, men, ou pa ta chonje sa m' te konn fè ki mal.
17 Sellada está en una bolsa mi delito, y tienes encerrada mi iniquidad.
Ou ta padonnen m' peche m' yo, ou ta mare yo tout fè yon pakèt voye jete.
18 Como un monte se deshace cayendo, y la peña se traslada de su lugar;
Rive yon lè se pou mòn yo anfale, se pou wòch yo woule desann.
19 y como el agua cava las piedras, y sus inundaciones se llevan el polvo de la tierra, desbaratas Tú la esperanza del hombre.
Rive yon lè dlo ap fin manje wòch yo, lapli ap fin bwote tout tè a desann. Konsa tou, rive yon lè ou wete tout espwa nan kè moun.
20 Prevaleces contra él por siempre, y así desaparece; desfiguras su rostro, y lo eliminas.
Ou kraze yo nèt anba men ou, epi yo mouri. Ou fè moun pa ka rekonèt yo, epi ou voye yo ale.
21 Sean honrados sus hijos, él no lo sabe; o sean abatidos, él no se da cuenta de ello.
Moun fè lwanj pitit mò yo, men mò yo menm yo pa konn anyen. Moun pase yo nan betiz, men yo menm, sa pa di yo anyen.
22 Solo siente los propios dolores, solo por sí misma se aflige su alma.”
Yon sèl soufrans yo santi se sa k'ap manje yo nan tout kò yo a. Se pou tèt pa yo ase y'ap plenyen!

< Job 14 >