Job 10
1 “Tedio de vida tiene mi alma, daré libre curso a mis quejas; hablaré con la amargura de mi alma.
Dodijao je duši mojoj život moj; pustiæu od sebe tužnjavu svoju, govoriæu u jadu duše svoje.
2 Diré a Dios: «No me condenes»; dime por qué contiendes conmigo.
Reæi æu Bogu: nemoj me osuditi; kaži mi zašto se preš sa mnom.
3 Te parece acaso bien oprimirme, desechar la obra de tus manos, y favorecer los designios de los malvados?
Je li ti milo da èiniš silu, da odbacuješ djelo ruku svojih i savjet bezbožnièki obasjavaš?
4 ¿Tienes Tú ojos de carne, y miradas como miradas de hombre?
Jesu li u tebe oèi tjelesne? vidiš li kao što vidi èovjek?
5 ¿Son tus días como los días de los mortales, y tus años como los años humanos,
Jesu li dani tvoji kao dani èovjeèji, i godine tvoje kao vijek ljudski,
6 para que vayas inquiriendo mi culpa y buscando mi pecado,
Te istražuješ moje bezakonje i za grijeh moj razbiraš?
7 aunque sabes que no soy malo, y que nadie puede librarme de tu mano?
Ti znaš da nijesam kriv, i nema nikoga ko bi izbavio iz tvoje ruke.
8 Tus manos me han plasmado y me han hecho todo entero ¿y ahora quieres destruirme?
Tvoje su me ruke stvorile i naèinile, i ti me otsvuda potireš.
9 Recuerda que me formaste como barro, y ahora me reduces a polvo.
Opomeni se da si me kao od kala naèinio, i opet æeš me u prah obratiti.
10 ¿No me vaciaste como leche, y cual queso me cuajaste?
Nijesi li me kao mlijeko slio i kao sir usirio me?
11 De piel y de carne me revestiste, y me tejiste de huesos y nervios;
Navukao si na me kožu i meso, i kostima i žilama spleo si me.
12 vida y favores me has concedido, y tu protección me ha conservado la vida.
Životom i milošæu darivao si me; i staranje tvoje èuvalo je duh moj.
13 Mas lo guardaste en tu corazón; bien sé que esto era tu designio.
I sakrio si to u srcu svojem; ali znam da je u tebe.
14 Si peco, Tú me observas; y no me perdonarás mi culpa.
Ako sam zgriješio, opazio si me, i nijesi me oprostio bezakonja mojega.
15 Si hago mal, ¡ay de mí! y si soy inocente ni aun así puedo alzar mi cabeza, harto como estoy de oprobio y viendo mi miseria.
Ako sam skrivio, teško meni! ako li sam prav, ne mogu podignuti glave, pun sramote i videæi muku svoju.
16 Y si la alzo, me das caza como león, repites contra mí tus terrores;
I ako se podigne, goniš me kao lav, i opet èiniš èudesa na meni.
17 renuevas tus pruebas contra mí, y acrecientas conmigo tu saña, me atacan cada vez nuevos ejércitos (de males).
Ponavljaš svjedoèanstva svoja protiv mene, i umnožavaš gnjev svoj na me; vojske jedna za drugom izlaze na me.
18 ¿Por qué me sacaste del seno materno? Estaría ahora muerto, sin que ojo alguno me hubiera visto.
Zašto si me izvadio iz utrobe? o da umrijeh! da me ni oko ne vidje!
19 Sería como si nunca hubiese existido, llevado del seno materno al sepulcro.
Bio bih kao da nigda nijesam bio; iz utrobe u grob bio bih odnesen.
20 ¿No son pocos mis días? Que Él me deje pues, y que se retire de mí para que pueda alegrarme un poco,
Nije li malo dana mojih? prestani dakle i okani me se da se malo oporavim,
21 antes que me vaya, para no volver, a la tierra de tiniebla y de sombra de muerte,
Prije nego otidem odakle se neæu vratiti, u zemlju tamnu i u sjen smrtni,
22 tierra de tiniebla, parecida a densísima lobreguez, sombra de muerte, sin orden alguno, cuya luz es semejante a espesas tinieblas.”
U zemlju tamnu kao mrak i u sjen smrtni, gdje nema promjene i gdje je vidjelo kao tama.
