< Послание Иакова 1 >

1 Иаков, Богу и Господу Иисусу Христу раб, обеманадесяте коленома, иже в разсеянии, радоватися.
Jacobus, Dei et Domini nostri Jesu Christi servus, duodecim tribubus, quæ sunt in dispersione, salutem.
2 Всяку радость имейте, братие моя, егда во искушения впадаете различна,
Omne gaudium existimate fratres mei, cum in tentationes varias incideritis:
3 ведяще, яко искушение вашея веры соделовает терпение:
scientes quod probatio fidei vestræ patientiam operatur.
4 терпение же дело совершенно да имать, яко да будете совершенни и всецели, ни в чемже лишени.
Patientia autem opus perfectum habet: ut sitis perfecti et integri in nullo deficientes.
5 Аще же кто от вас лишен есть премудрости, да просит от дающаго Бога всем нелицеприемне и не поношающаго, и дастся ему.
Si quis autem vestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat omnibus affluenter, et non improperat: et dabitur ei.
6 Да просит же верою, ничтоже сумняся: сумняйся бо уподобися волнению морскому, ветры возметаему и развеваему.
Postulet autem in fide nihil hæsitans: qui enim hæsitat, similis est fluctui maris, qui a vento movetur et circumfertur:
7 Да не мнит бо человек он, яко приимет что от Бога.
non ergo æstimet homo ille quod accipiat aliquid a Domino.
8 Муж двоедушен неустроен во всех путех своих.
Vir duplex animo inconstans est in omnibus viis suis.
9 Да хвалится же брат смиренный в высоте своей,
Glorietur autem frater humilis in exaltatione sua:
10 богатый же во смирении своем, зане якоже цвет травный мимоидет:
dives autem in humilitate sua, quoniam sicut flos fœni transibit;
11 возсия бо солнце со зноем, и изсуши траву, и цвет ея отпаде, и благолепие лица ея погибе: сице и богатый в хождении своем увядает.
exortus est enim sol cum ardore, et arefecit fœnum, et flos ejus decidit, et decor vultus ejus deperiit: ita et dives in itineribus suis marcescet.
12 Блажен муж, иже претерпит искушение: зане искусен быв, приимет венец жизни, егоже обеща Бог любящым Его.
Beatus vir qui suffert tentationem: quoniam cum probatus fuerit, accipiet coronam vitæ, quam repromisit Deus diligentibus se.
13 Никтоже искушаемь да глаголет, яко от Бога искушаемь есмь: Бог бо несть искуситель злым, не искушает же Той ни когоже,
Nemo cum tentatur, dicat quoniam a Deo tentatur: Deus enim intentator malorum est: ipse autem neminem tentat.
14 кийждо же искушается, от своея похоти влекомь и прельщаемь:
Unusquisque vero tentatur a concupiscentia sua abstractus, et illectus.
15 таже похоть заченши раждает грех, грех же содеян раждает смерть.
Deinde concupiscentia cum conceperit, parit peccatum: peccatum vero cum consummatum fuerit, generat mortem.
16 Не льститеся, братие моя возлюбленная:
Nolite itaque errare, fratres mei dilectissimi.
17 всяко даяние благо и всяк дар совершен свыше есть, сходяй от Отца светов, у Негоже несть пременение, или преложения стень.
Omne datum optimum, et omne donum perfectum desursum est, descendens a Patre luminum, apud quem non est transmutatio, nec vicissitudinis obumbratio.
18 Восхотев бо породи нас словом истины, во еже быти нам начаток некий созданием Его.
Voluntarie enim genuit nos verbo veritatis, ut simus initium aliquod creaturæ ejus.
19 Темже, братие моя возлюбленная, да будет всяк человек скор услышати и косен глаголати, косен во гнев,
Scitis, fratres mei dilectissimi. Sit autem omnis homo velox ad audiendum: tardus autem ad loquendum, et tardus ad iram.
20 гнев бо мужа, правды Божия не соделовает.
Ira enim viri justitiam Dei non operatur.
21 Сего ради отложше всяку скверну и избыток злобы, в кротости приимите всажденное слово, могущее спасти душы вашя.
Propter quod abjicientes omnem immunditiam, et abundantiam malitiæ, in mansuetudine suscipite insitum verbum, quod potest salvare animas vestras.
22 Бывайте же творцы слова, а не точию слышатели, прельщающе себе самех.
Estote autem factores verbi, et non auditores tantum: fallentes vosmetipsos.
23 Зане аще кто есть слышатель слова, а не творец, таковый уподобися мужу смотряющу лице бытия своего в зерцале:
Quia si quis auditor est verbi, et non factor, hic comparabitur viro consideranti vultum nativitatis suæ in speculo:
24 усмотри бо себе и отиде, и абие забы, каков бе.
consideravit enim se, et abiit, et statim oblitus est qualis fuerit.
25 Приникий же в закон совершен свободы, и пребыв, сей не слышатель забытлив быв, но творец дела, сей блажен в делании своем будет.
Qui autem perspexerit in legem perfectam libertatis, et permanserit in ea, non auditor obliviosus factus, sed factor operis: hic beatus in facto suo erit.
26 Аще кто мнится верен быти в вас, и не обуздовает языка своего, но льстит сердце свое, сего суетна есть вера.
Si quis autem putat se religiosum esse, non refrenans linguam suam, sed seducens cor suum, hujus vana est religio.
27 Вера бо чиста и нескверна пред Богом и Отцем сия есть, еже посещати сирых и вдовиц в скорбех их, (и) нескверна себе блюсти от мира.
Religio munda et immaculata apud Deum et Patrem, hæc est: visitare pupillos et viduas in tribulatione eorum, et immaculatum se custodire ab hoc sæculo.

< Послание Иакова 1 >