Књига о Јову 9

1 А Јов одговори и рече:

Job antwoordde, en sprak:

2 Заиста, знам да је тако; јер како би могао човек бити прав пред Богом?

Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?

3 Ако би се хтео прети с Њим, не би Му могао одговорити од хиљаде на једну.

Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;

4 Мудар је срцем и јак снагом; ко се је опро Њему и био срећан?

Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?

5 Он премешта горе, да нико и не опази; превраћа их у гневу свом;

Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;

6 Он креће земљу с места њеног да јој се ступови дрмају;

Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;

7 Он кад запрети сунцу, не излази; Он запечаћава звезде;

Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!

8 Он разапиње небо сам, и гази по валима морским;

Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;

9 Он је начинио звезде кола и штапе и влашиће и друге југу у дну;

Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;

10 Он чини ствари велике и неиспитиве и дивне, којима нема броја.

Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!

11 Гле, иде мимо мене, а ја не видим; прође, а ја га не опазим.

Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;

12 Гле, кад ухвати, ко ће Га нагнати да врати? Ко ће Му казати: Шта радиш?

Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?

13 Бог не устеже гнева свог, падају пода Њ охоли помоћници.

God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!

14 А како би Му ја одговарао и бирао речи против Њега?

Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?

15 Да сам и прав, нећу Му се одговорити, ваља да се молим судији свом.

Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;

16 Да Га зовем и да ми се одзове, још не могу веровати да је чуо глас мој.

En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.

17 Јер ме је вихором сатро и задао ми много рана низашта.

Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;

18 Не да ми да одахнем, него ме сити горчинама.

Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.

19 Ако је на силу, гле, Он је најсилнији; ако на суд, ко ће ми сведочити?

Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?

20 Да се правдам, моја ће ме уста осудити; да сам добар, показаће да сам неваљао.

Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!

21 Ако сам добар, нећу знати за то; омрзао ми је живот мој.

Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!

22 Свеједно је; зато рекох: и доброг и безбожног Он потире.

Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!

23 Кад би још убио бич наједанпут! Али се смеје искушавању правих.

Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;

24 Земља се даје у руке безбожнику; лице судија њених заклања; ако не Он, да ко?

Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?

25 Али дани моји бише бржи од гласника; побегоше, не видеше добра.

Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;

26 Прођоше као брзе лађе, као орао кад лети за храну.

Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.

27 Ако кажем: Заборавићу тужњаву своју, оставићу гнев свој и окрепићу се;

Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,

28 Страх ме је од свих мука мојих, знам да ме нећеш оправдати.

Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.

29 Бићу крив; зашто бих се мучио узалуд?

En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?

30 Да се измијем водом снежницом, и да очистим сапуном руке своје,

Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,

31 Тада ћеш ме замочити у јаму да се гаде на ме моје хаљине.

Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.

32 Јер није човек као ја да Му одговарам, да идем с Њим на суд;

Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!

33 Нити има међу нама кмета да би ставио руку своју међу нас двојицу.

Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;

34 Нека одмакне од мене прут свој, и страх Његов нека ме не страши;

Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:

35 Тада ћу говорити, и нећу Га се бојати; јер овако не знам за себе.

Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!