Jov 14

1 Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.