Jov 14

1 Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.

“Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

2 Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.

Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

3 I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!

Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

4 Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.

Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

5 Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.

Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

6 Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.

Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

7 Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;

Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

8 Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,

Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

9 Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.

me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

10 A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?

Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

11 Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,

Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

12 Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.

por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

13 O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)

Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

14 Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.

Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

15 Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.

Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

16 A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.

Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

17 Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.

do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

18 Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,

Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

19 I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.

ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

20 Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.

Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

21 Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.

Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

22 Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.

Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.