๒ กรินฺถิน: 10
1 ยุษฺมตฺปฺรตฺยกฺเษ นมฺร: กินฺตุ ปโรกฺเษ ปฺรคลฺภ: เปาโล'หํ ขฺรีษฺฏสฺย กฺษานฺตฺยา วินีตฺยา จ ยุษฺมานฺ ปฺรารฺถเยฯ
Now I Paul, myself, entreat you by the humility and gentleness of Christ; I who in your presence am lowly among you, but being absent am of good courage toward you.
2 มม ปฺรารฺถนียมิทํ วยํ ไย: ศารีริกาจาริโณ มนฺยามเห ตานฺ ปฺรติ ยำ ปฺรคลฺภตำ ปฺรกาศยิตุํ นิศฺจิโนมิ สา ปฺรคลฺภตา สมาคเตน มยาจริตวฺยา น ภวตุฯ
But I implore you that when I am present I may not have to be bold with the confidence with which I intend on showing against some, who consider us to be walking according to the flesh.
3 ยต: ศรีเร จรนฺโต'ปิ วยํ ศารีริกํ ยุทฺธํ น กุรฺมฺม: ฯ
For though we walk in the flesh, we do not wage war according to the flesh;
4 อสฺมากํ ยุทฺธาสฺตฺราณิ จ น ศารีริกานิ กินฺตฺวีศฺวเรณ ทุรฺคภญฺชนาย ปฺรพลานิ ภวนฺติ,
for the weapons of our warfare are not of the flesh, but mighty in God for the tearing down of strongholds,
5 ไตศฺจ วยํ วิตรฺกานฺ อีศฺวรียตตฺตฺวชฺญานสฺย ปฺรติพนฺธิกำ สรฺวฺวำ จิตฺตสมุนฺนติญฺจ นิปาตยาม: สรฺวฺวสงฺกลฺปญฺจ พนฺทินํ กฺฤตฺวา ขฺรีษฺฏสฺยาชฺญาคฺราหิณํ กุรฺมฺม: ,
throwing down imaginations and every high thing that is exalted against the knowledge of God, and bringing every thought into captivity to the obedience of Christ;
6 ยุษฺมากมฺ อาชฺญาคฺราหิเตฺว สิทฺเธ สติ สรฺวฺวสฺยาชฺญาลงฺฆนสฺย ปฺรตีการํ กรฺตฺตุมฺ อุทฺยตา อาสฺมเห จฯ
and being in readiness to avenge all disobedience, when your obedience will be made full.
7 ยทฺ ทฺฤษฺฏิโคจรํ ตทฺ ยุษฺมาภิ รฺทฺฤศฺยตำฯ อหํ ขฺรีษฺฏสฺย โลก อิติ สฺวมนสิ เยน วิชฺญายเต ส ยถา ขฺรีษฺฏสฺย ภวติ วยมฺ อปิ ตถา ขฺรีษฺฏสฺย ภวาม อิติ ปุนรฺวิวิจฺย เตน พุธฺยตำฯ
Do you look at things only as they appear in front of your face? If anyone trusts in himself that he is Christ's, let him consider this again with himself, that, even as he is Christ's, so also we are Christ's.
8 ยุษฺมากํ นิปาตาย ตนฺนหิ กินฺตุ นิษฺฐาไย ปฺรภุนา ทตฺตํ ยทสฺมากํ สามรฺถฺยํ เตน ยทฺยปิ กิญฺจิทฺ อธิกํ ศฺลาเฆ ตถาปิ ตสฺมานฺน ตฺรปิเษฺยฯ
For though I should boast somewhat abundantly concerning our authority, (which the Lord gave for building you up, and not for casting you down) I will not be disappointed,
9 อหํ ปไตฺร รฺยุษฺมานฺ ตฺราสยามิ ยุษฺมาภิเรตนฺน มนฺยตำฯ
that I may not seem as if I desire to terrify you by my letters.
10 ตสฺย ปตฺราณิ คุรุตราณิ ปฺรพลานิ จ ภวนฺติ กินฺตุ ตสฺย ศารีรสากฺษาตฺกาโร ทุรฺพฺพล อาลาปศฺจ ตุจฺฉนีย อิติ ไกศฺจิทฺ อุจฺยเตฯ
For, "His letters," they say, "are weighty and strong, but his bodily presence is weak, and his speech is despised."
11 กินฺตุ ปโรกฺเษ ปไตฺร รฺภาษมาณา วยํ ยาทฺฤศา: ปฺรกาศามเห ปฺรตฺยกฺเษ กรฺมฺม กุรฺวฺวนฺโต'ปิ ตาทฺฤศา เอว ปฺรกาศิษฺยามเห ตตฺ ตาทฺฤเศน วาจาเลน ชฺญายตำฯ
Let such a person consider this, that what we are in word by letters when we are absent, such are we also in deed when we are present.
12 สฺวปฺรศํสกานำ เกษาญฺจินฺมเธฺย สฺวานฺ คณยิตุํ ไต: สฺวานฺ อุปมาตุํ วา วยํ ปฺรคลฺภา น ภวาม: , ยตเสฺต สฺวปริมาเณน สฺวานฺ ปริมิมเต ไสฺวศฺจ สฺวานฺ อุปมิภเต ตสฺมาตฺ นิรฺพฺโพธา ภวนฺติ จฯ
For we are not bold to number or compare ourselves with some of those who commend themselves. But they themselves, measuring themselves by themselves, and comparing themselves with themselves, are without understanding.
13 วยมฺ อปริมิเตน น ศฺลาฆิษฺยามเห กินฺตฺวีศฺวเรณ สฺวรชฺชฺวา ยุษฺมทฺเทศคามิ ยตฺ ปริมาณมฺ อสฺมทรฺถํ นิรูปิตํ เตไนว ศฺลาฆิษฺยามเหฯ
But we will not boast beyond proper limits, but within the boundaries with which God appointed to us, which reach even to you.
14 ยุษฺมากํ เทโศ'สฺมาภิรคนฺตวฺยสฺตสฺมาทฺ วยํ สฺวสีมามฺ อุลฺลงฺฆามเห ตนฺนหิ ยต: ขฺรีษฺฏสฺย สุสํวาเทนาปเรษำ ปฺราคฺ วยเมว ยุษฺมานฺ ปฺราปฺตวนฺต: ฯ
For we do not stretch ourselves too much, as though we did not reach to you. For we came even as far as to you with the Good News of Christ,
15 วยํ สฺวสีมามฺ อุลฺลงฺฆฺย ปรกฺเษเตฺรณ ศฺลาฆามเห ตนฺนหิ, กิญฺจ ยุษฺมากํ วิศฺวาเส วฺฤทฺธึ คเต ยุษฺมทฺเทเศ'สฺมากํ สีมา ยุษฺมาภิรฺทีรฺฆํ วิสฺตารยิษฺยเต,
not boasting excessively in the work done by others, but having hope that as your faith grows, we will be abundantly enlarged by you in our sphere of influence,
16 เตน วยํ ยุษฺมากํ ปศฺจิมทิกฺเสฺถษุ สฺถาเนษุ สุสํวาทํ โฆษยิษฺยาม: , อิตฺถํ ปรสีมายำ ปเรณ ยตฺ ปริษฺกฺฤตํ เตน น ศฺลาฆิษฺยามเหฯ
so as to preach the Good News even to the regions beyond you, not to boast in what someone else has already done.
17 ย: กศฺจิตฺ ศฺลาฆมาน: สฺยาตฺ ศฺลาฆตำ ปฺรภุนา ส หิฯ
But "he who boasts, let him boast in the Lord."
18 เสฺวน ย: ปฺรศํสฺยเต ส ปรีกฺษิโต นหิ กินฺตุ ปฺรภุนา ย: ปฺรศํสฺยเต ส เอว ปรีกฺษิต: ฯ
For it is not he who commends himself who is approved, but whom the Lord commends.
