Hioba 6

1 Hiob zaś odpowiedział tymi słowami:

Respondens autem Iob, dixit:

2 O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście!

Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.

3 Byłoby to cięższe niż piasek morski. Dlatego moje słowa plączą się.

Quasi arena maris hæc gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:

4 [Tkwią] we mnie bowiem strzały Wszechmocnego, których jad osuszył mego ducha, [a] strachy Boże walczą przeciwko mnie.

Quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.

5 Czy dziki osioł ryczy, gdy ma trawę? Czy wół ryczy nad swoją paszą?

Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?

6 Czy można zjeść niesmaczną rzecz bez soli? Czy ma jakiś smak białko jajka?

Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?

7 [Czego się przedtem] moja dusza nie chciała dotknąć, jest to [teraz] moim bolesnym pokarmem.

Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc præ angustia, cibi mei sunt.

8 Oby się spełniła moja prośba i Bóg dał mi to, czego pragnę!

Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?

9 Oby się Bogu spodobało to, aby mnie zniszczyć, aby opuścić rękę i mnie odciąć!

Et qui cœpit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?

10 Wtedy miałbym jeszcze pociechę – chociaż pałam boleścią, niech [Bóg] mi nie folguje – nie zataiłem bowiem słów Świętego.

Et hæc mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.

11 Jaka [jest] moja siła, abym miał wytrwać? Jaki jest mój koniec, abym przedłużał swoje życie?

Quæ est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?

12 Czy moja siła jest siłą kamieni? Czy moje ciało jest ze spiżu?

Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.

13 Czy moja obrona nie jest we mnie? Czy mój rozsądek odszedł ode mnie?

Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.

14 Strapionemu należy się litość od przyjaciela, ale on opuścił bojaźń Wszechmogącego.

Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.

15 Moi bracia zawiedli jak potok, odpływają jak gwałtowne potoki;

Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.

16 Które są mętne od lodu, w których śnieg się ukrywa;

Qui timent pruinam, irruet super eos nix.

17 W czasie roztopów znikają; [w czasie] upałów nikną ze swego miejsca.

Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerit, solventur de loco suo.

18 Wiją się ścieżki ich dróg; rozpływają się w nicość i giną.

Involutæ sunt semitæ gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.

19 Podróżni z Temy wypatrywali ich; wędrowcy z Seby pokładali w nich nadzieję.

Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.

20 Ale zawiedli się w oczekiwaniu, przyszli tam i zawstydzili się.

Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.

21 Staliście się niczym; widzicie moją niedolę i lękacie się.

Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.

22 Czy powiedziałem: Przynieście mi [coś]? lub: Dajcie mi z waszego majątku?

Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?

23 Lub: Wybawcie mnie z rąk wroga? lub: Wykupcie mnie z rąk okrutników?

Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?

24 Pouczcie mnie, a zamilknę; pokażcie mi, w czym zbłądziłem.

Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.

25 O jak mocne są słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi wasze obwinianie?

Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?

26 Czy zamierzacie ganić [moje] słowa i mowę zrozpaczonego, jakby były wiatrem?

Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.

27 Nawet sierotę przytłaczacie i kopiecie [doły] pod swoim przyjacielem.

Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.

28 Teraz więc zechciejcie spojrzeć na mnie, a [zobaczycie], czy kłamię wam w oczy.

Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.

29 Zawróćcie, proszę, a niech nie będzie [w was] nieprawości; zawróćcie, a [poznacie] moją sprawiedliwość w tym.

Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.

30 Czy w moim języku jest nieprawość? Czy moje podniebienie nie rozeznaje przewrotności?

Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.