Hioba 3

1 Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.

Tukun wik sac, na Job el fah kasla ac selngawi len se ma osweyukla el.

2 Hiob odezwał się i zawołał:

El fahk,

3 Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.

“O God, selngawiya fong se ma srimetak nga ah; Ac len se ma osweyukla nga!

4 Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.

O God, ekulla len sac nu ke lohsr lulap. Nimet kom sifil esam len sac; Ac tia pac lela tuh in oasr kalem tolak len sac.

5 Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.

Oru tuh in sie len ohkok ac lohsr matoltol; Afinya ke pukunyeng, ac kosrala kalmen faht uh liki.

6 Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.

Eela fong sac liki yac uh, Ac tia lela in sifil oekyuk.

7 Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.

Oru tuh in wangin koanon fong sac, Sie fong wangin pusren engan lohngyuk.

8 Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.

Lela tuh mwet inutnut in selngawi len sac, Elos su etu in pirakak kosro sulallal Leviathan.

9 Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;

Lela tuh itu Nasren in tia tolak, Ac oru tuh lohsr lun fong sac in lohsr na, ac tia sifil kalmelik.

10 Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.

Selngawiya fong sac lah pwanang nga isusla, Ac oru nga pula ma upa ac keok.

11 Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?

“Nga ke ngan misa na insien nina kiuk ah, Ku ke pacl se na ma osweyukla nga ah.

12 Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?

Mwe mea nina kiuk ah in sruokyuwi finyepal? Mwe mea elan katitiyu?

13 Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;

Nga funu misa na in pacl sac, nga lukun mongla na in pacl inge,

14 Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;

Oanna motul oana tokosra, ku mwet leum Su sifil musaela inkul matu sin mwet leum uh.

15 Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;

Nga lukun motul na oana fisrak Su nwakla lohm selos ke gold ac silver,

16 Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?

Ku motul oana sie tulik fusr ma misa na meet liki el isusla uh.

17 Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.

In kulyuk uh, mwet koluk ac tila orekma koluk, Ac mwet orekma su totola elos eis pacl in mongla lalos ke elos oan in kulyuk uh.

18 Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.

Mwet sruoh ma misa tari elos muta in misla, Ac elos sukosok liki pusren sapsap ac kas kou.

19 Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.

Mwet nukewa ac sun misa — mwet pwengpeng oayapa mwet tia eteyu — Ac mwet foko elos sukosokla.

20 Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;

“Efu ku kom oru tuh mwet uh in mutana in moul keok? Efu ku kom sang kalem in tolak mwet asor?

21 Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;

Elos tupanna elos in misa, a elos tiana misa. Elos lungse kulyuk uh liki kutena mwe kasrup.

22 Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?

Elos ac tiana engan nwe ke na elos misa ac pukpuki.

23 [Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?

God El okanlana ma ac sikyak nu selos tok uh, Ac El kosralosla tuh elos in tia ku in oru kutena ma.

24 Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;

Nga tia mongo — nga tung na, Ac nga tia ku in kutongya sasao luk.

25 Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.

Ma nukewa ma nga sangeng ac sensen kac uh sikyak.

26 Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.

Wangin misla nu sik, wangin mongla luk, Ac wangin saflaiyen mwe lokoalok nu sik.”