Hioba 16

1 Wtedy Hiob odpowiedział:

Respondens autem Job, dixit:

2 Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

[Audivi frequenter talia: consolatores onerosi omnes vos estis.

3 Kiedy [będzie] koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est, si loquaris?

4 Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

Poteram et ego similia vestri loqui, atque utinam esset anima vestra pro anima mea: consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos;

5 Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby [waszym cierpieniom].

roborarem vos ore meo, et moverem labia mea, quasi parcens vobis.

6 [Ale] jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus, et si tacuero, non recedet a me.

7 A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.

8 Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.

9 Jego gniew [mnie] porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.

10 Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam: satiati sunt pœnis meis.

11 Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.

12 Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.

13 Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

Circumdedit me lanceis suis; convulneravit lumbos meos: non pepercit, et effudit in terra viscera mea.

14 Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

Concidit me vulnere super vulnus: irruit in me quasi gigas.

15 Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.

16 Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach [jest] cień śmierci.

Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.

17 Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.

18 Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

Terra, ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus:

19 Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis.

20 Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

Verbosi amici mei: ad Deum stillat oculus meus:

21 Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek [spiera się] o swego bliźniego!

atque utinam sic judicaretur vir cum Deo, quomodo judicatur filius hominis cum collega suo.

22 Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.

Ecce enim breves anni transeunt, et semitam per quam non revertar ambulo.]