Przysłów 16

1 Człowiek sporządza myśli serca swego; ale od Pana jest odpowiedź języka.

Hominis est animam praeparare: et Domini gubernare linguam.

2 Wszystkie drogi człowiecze zdadzą się być czyste przed oczyma jego; ale Pan jest, który waży serca.

Omnes viae hominis patent oculis eius: spirituum ponderator est Dominus.

3 Włóż na Pana sprawy twe, a będą utwierdzone zamysły twoje.

Revela Domino opera tua, et dirigentur cogitationes tuae.

4 Pan dla siebie samego wszystko sprawił, nawet i niezbożnika na dzień zły.

Universa propter semetipsum operatus est Dominus: impium quoque ad diem malum.

5 Obrzydliwością jest Panu każdy wyniosłego serca; który choć sobie innych na pomoc weźmie, nie ujdzie pomsty.

Abominatio Domini est omnis arrogans: etiamsi manus ad manum fuerit, non est innocens. Initium viae bonae, facere iustitiam: accepta est autem apud Deum magis, quam immolare hostias.

6 Miłosierdziem i prawdą oczyszczona bywa nieprawość, a w bojaźni Pańskiej odstępujemy od złego.

Misericordia et veritate redimitur iniquitas: et in timore Domini declinatur a malo.

7 Gdy się podobają Panu drogi człowieka, i nieprzyjaciół jego do zgody z nim przywodzi.

Cum placuerint Domino viae hominis, inimicos quoque eius convertet ad pacem.

8 Lepsza jest trocha z sprawiedliwością, niż wiele dochodów niesprawiedliwych.

Melius est parum cum iustitia, quam multi fructus cum iniquitate.

9 Serce człowiecze rozrządza drogi swe; ale Pan sprawuje kroki jego.

Cor hominis disponit viam suam: sed Domini est dirigere gressus eius.

10 Sprawiedliwy rozsądek jest w wargach królewskich; w sądzie nie błądzą usta jego.

Divinatio in labiis regis, in iudicio non errabit os eius.

11 Waga i szale są ustawą Pańską, a wszystkie gwichty sprawiedliwe w worku są za sprawą jego.

Pondus et statera iudicia Domini sunt: et opera eius omnes lapides sacculi.

12 Obrzydliwością jest królom czynić niezbożność; bo sprawiedliwością stolica umocniona bywa.

Abominabiles regi qui agunt impie: quoniam iustitia firmatur solium.

13 Przyjemne są królom wargi sprawiedliwe, a szczerych w mowie miłują.

Voluntas regum labia iusta: qui recta loquitur, diligetur:

14 Gniew królewski jest posłem śmierci; ale mąż mądry ubłaga go.

Indignatio regis, nuncii mortis: et vir sapiens placabit eam.

15 W jasności twarzy królewskiej jest żywot, a łaska jego jest jako obłok z deszczem późnym.

In hilaritate vultus regis, vita: et clementia eius quasi imber serotinus.

16 Daleko lepiej jest nabyć mądrości, niżeli złota najczystszego; a nabyć roztropności lepiej, niż srebra.

Posside sapientiam, quia auro melior est: et acquire prudentiam, quia pretiosior est argento.

17 Gościniec uprzejmych jest odstąpić od złego; strzeże duszy swej, kto strzeże drogi swojej.

Semita iustorum declinat mala: custos animae suae servat viam suam.

18 Przed zginieniem przychodzi pycha, a przed upadkiem wyniosłość ducha.

Contritionem praecedit superbia: et ante ruinam exaltatur spiritus.

19 Lepiej jest być uniżonego ducha z pokornymi, niżeli dzielić korzyści z pysznymi.

Melius est humiliari cum mitibus, quam dividere spolia cum superbis.

20 Kto ma wzgląd na słowa, znajduje dobre; a kto ufa w Panu, błogosławiony jest.

Eruditus in verbo reperiet bona: et qui sperat in Domino, beatus est.

21 Kto jest mądrego serca, słynie rozumnym, a słodkość warg przydaje nauki.

Qui sapiens est corde, appellabitur prudens: et qui dulcis eloquio, maiora reperiet.

22 Zdrój żywota jest roztropność tym, którzy ją mają; ale umiejętność głupich jest głupstwem.

Fons vitae eruditio possidentis: doctrina stultorum fatuitas.

23 Serce mądrego roztropnie sprawuje usta swoje, a wargami swemi przydaje nauki.

Cor sapientis erudiet os eius: et labiis eius addet gratiam.

24 Powieści wdzięczne są jako plastr miodu, słodkością duszy, a lekarstwem kościom.

Favus mellis, composita verba: dulcedo animae, sanitas ossium.

25 Zda się podczas droga być prosta człowiekowi; wszakże dokończenie jej pewna droga na śmierć.

Est via quae videtur homini recta: et novissima eius ducunt ad mortem.

26 Człowiek pracowity pracuje sobie; bo go pobudzają usta jego.

Anima laborantis laborat sibi, quia compulit eum os suum:

27 Człowiek niezbożny wykopuje złe, a w wargach jego jako ogień pałający.

Vir impius fodit malum, et in labiis eius ignis ardescit.

28 Mąż przewrotny rozsiewa zwady, a klatecznik rozłącza przyjaciół.

Homo perversus suscitat lites: et verbosus separat principes.

29 Mąż okrutny przewabia bliźniego swego, i wprowadza go na drogę niedobrą.

Vir iniquus lactat amicum suum: et ducit eum per viam non bonam.

30 Kto mruga oczyma swemi, zmyśla przewrotności; a kto rucha wargami swemi, broi złe.

Qui attonitis oculis cogitat prava, mordens labia sua perficit malum.

31 Koroną chwały jest sędziwość; znajduje się na drodze sprawiedliwości.

Corona dignitatis senectus, quae in viis iustitiae reperietur.

32 Lepszy jest nierychły do gniewu, niżeli mocarz; a kto panuje sercu swemu, lepszy jest, niżeli ten, co dobył miasta.

Melior est patiens viro forti: et qui dominatur animo suo, expugnatore urbium.

33 Los na łono rzucają; ale od Pana jest wszystko rozrządzenie jego.

Sortes mittuntur in sinum, sed a Domino temperantur.