مزامیر 27

1 مزمور داوود. خداوند نور و نجات من است، از که بترسم؟ خداوند حافظ جان من است از که هراسان شوم؟

[A Psalm] of David. The LORD is my light and my salvation; whom shall I fear? the LORD is the strength of my life; of whom shall I be afraid?

2 هنگامی که بدکاران بر من هجوم آوردند تا مرا نابود کنند، لغزیدند و افتادند.

When evil-doers came upon me to eat up my flesh, [even] mine adversaries and my foes, they stumbled and fell.

3 حتی اگر لشکری بر ضد من برخیزد، ترسی به دل راه نخواهم داد! اگر علیه من جنگ بر پا کنند، به خدا توکل خواهم کرد و نخواهم ترسید!

Though an host should encamp against me, my heart shall not fear: though war should rise against me, even then will I be confident.

4 تنها خواهش من از خداوند این است که اجازه دهد تمام روزهای عمرم در حضور او زیست کنم و در خانهٔ او به او تفکر نمایم و جمال او را مشاهده کنم.

One thing have I asked of the LORD, that will I seek after; that I may dwell in the house of the LORD all the days of my life, to behold the beauty of the LORD, and to inquire in his temple.

5 در روزهای سخت زندگی، او مرا در خانهٔ خود پناه خواهد داد، مرا حفظ خواهد کرد و بر صخره‌ای بلند و مطمئن استوار خواهد ساخت.

For in the day of trouble he shall keep me secretly in his pavilion: in the covert of his tabernacle shall he hide me; he shall lift me up upon a rock.

6 آنگاه بر دشمنانی که مرا احاطه کرده‌اند پیروز خواهم شد؛ با فریاد شادی در خیمهٔ او قربانیها تقدیم خواهم نمود و برای خداوند سرود شکرگزاری خواهم خواند.

And now shall mine head be lifted up above mine enemies round about me; and I will offer in his tabernacle sacrifices of joy; I will sing, yea, I will sing praises unto the LORD.

7 ای خداوند، فریاد مرا بشنو و رحمت فرموده، دعایم را اجابت کن.

Hear, O LORD, when I cry with my voice: have mercy also upon me, and answer me.

8 تو گفته‌ای که تو را بطلبم، من نیز از ته دل می‌گویم که ای خداوند تو را خواهم طلبید.

[When thou saidst], Seek ye my face; my heart said unto thee, Thy face, LORD, will I seek.

9 خود را از من پنهان نکن؛ بر من خشمگین مشو و مرا از حضورت نران. تو مددکار من بوده‌ای، مرا طرد نکن؛ ای خدای نجا‌ت‌دهندۀ من، مرا ترک نکن!

Hide not thy face from me; put not thy servant away in anger: thou hast been my help; cast me not off, neither forsake me, O God of my salvation.

10 حتی اگر پدر و مادرم مرا از خود برانند، خداوند مرا نزد خود خواهد پذیرفت.

For my father and my mother have forsaken me, but the LORD will take me up.

11 ای خداوند، مرا به راه راست خود هدایت کن تا از گزند دشمن در امان باشم.

Teach me thy way, O LORD; and lead me in a plain path, because of mine enemies.

12 مرا به دست بدخواهانم نسپار، زیرا این ظالمان می‌خواهند با شهادت دروغ خود، بر ضد من قیام کنند.

Deliver me not over unto the will of mine adversaries: for false witnesses are risen up against me, and such as breathe out cruelty.

13 به یقین باور دارم که نیکویی خداوند را بار دیگر در این دنیا، در دیار زندگان خواهم دید.

[I had fainted], unless I had believed to see the goodness of the LORD in the land of the living.

14 به خداوند امیدوار باش و بر او توکل کن. ایمان داشته باش و ناامید نشو.

Wait on the LORD: be strong, and let thine heart take courage; yea, wait thou on the LORD.