مزامیر 22

1 برای رهبر سرایندگان: مزمور داوود، در مایۀ «غزال سحرگاهی». ای خدای من، ای خدای من، چرا مرا واگذاشتی؟ چرا دور ایستاده‌ای و ناله‌ام را نمی‌شنوی و به نجاتم نمی‌شتابی؟

For the leader; set to “Deer of the Dawn”. A psalm of David. My God, my God, why have you left me, my rescue so far from the words of my roaring?

2 شب و روز می‌نالم و آرامی ندارم، اما تو مرا اجابت نمی‌کنی.

I cry in the day, you do not answer, I cry in the night but find no rest.

3 با وجود این، تو قدوسی و در سرودهای ستایشی اسرائیل جا داری.

You are the Holy One, throned on the praises of Israel.

4 پدران ما به تو توکل کردند و تو ایشان را نجات دادی.

In you our ancestors trusted, they trusted and you delivered them.

5 نزد تو فریاد برآوردند و رهایی یافتند. ایشان بر تو توکل کردند و نومید و سرافکنده نشدند.

They cried to you, and found safety, in you did they trust and were not put to shame.

6 اما من مانند کرم پست شده‌ام؛ مرا انسان به حساب نمی‌آورند. نزد قوم خود خوار و حقیر شده‌ام.

But I am a worm, not a person; insulted by others, despised by the people.

7 هر که مرا می‌بیند، مسخره می‌کند. آنها سر خود را تکان می‌دهند و با طعنه می‌گویند:

All who see me mock me, with mouths wide open and wagging heads:

8 «آیا این همان کسی است که بر خداوند توکل داشت؟ پس بگذار خداوند نجاتش دهد! اگر خداوند او را دوست دارد، بگذار رهایی‌اش بخشد؟»

‘He relies on the Lord; let him save him. Let him rescue the one he holds dear!’

9 ای خداوند، این تو بودی که مرا از رَحِم مادرم به دنیا آوردی. وقتی هنوز بر سینه‌های مادرم بودم، تو از من مراقبت نمودی.

But you drew me from the womb, laid me safely on my mother’s breasts.

10 هنگام تولدم مرا به تو سپردند؛ از وقتی متولد شدم خدای من تو بودی.

On your care was I cast from my very birth, you are my God from my mother’s womb.

11 اکنون نیز مرا ترک نکن، زیرا خطر در کمین است و غیر از تو کسی نیست که به داد من برسد.

Be not far from me, for trouble is nigh, and there is none to help.

12 دشمنانم مانند گاوان نر سرزمین «باشان» مرا محاصره کرده‌اند.

I am circled by many bulls, beset by the mighty of Bashan,

13 همچون شیران درندۀ غرّان، دهان خود را باز کرده‌اند تا مرا بدرند.

who face me with gaping jaws, like ravening roaring lions.

14 نیرویی در من نمانده است. تمام بندهای استخوانهایم از هم جدا شده‌اند. دلم مانند موم آب می‌شود.

Poured out am I like water, and all my bones are loosened. My heart is become like wax, melted within me.

15 گلویم همچون ظرف گلی خشک شده و زبانم به کامم چسبیده. تو مرا به لب گور کشانده‌ای.

My palate is dry as a sherd, my tongue sticks to my jaws; in the dust of death you lay me.

16 دشمنانم مانند سگ، دور مرا گرفته‌اند. مردم بدکار و شرور مرا احاطه نموده‌اند. دستها و پاهای مرا سوراخ کرده‌اند.

For dogs are round about me, a band of knaves encircles me, gnawing my hands and my feet.

17 از فرط لاغری تمام استخوانهایم دیده می‌شوند؛ بدکاران به من خیره شده‌اند.

I can count my bones, every one. As for them, they feast their eyes on me.

18 لباسهایم را میان خود تقسیم کردند و بر ردای من قرعه انداختند.

They divide my garments among them, and over my raiment cast lots.

19 ای خداوند، از من دور نشو؛ ای قوت من، به یاری من بشتاب!

But you, O Lord, be not far, O my strength, hasten to help me.

20 جانم را از شمشیر برهان و زندگی مرا از چنگ این سگان نجات ده.

Deliver my life from the sword my life from the power of the dogs.

21 مرا از دهان این شیران برهان؛ مرا از شاخهای این گاوان وحشی نجات ده!

Save me from the jaws of the lion, from the horns of the wild oxen help me.

22 نام تو را به برادران و خواهرانم اعلام خواهم کرد، و در میان جماعت، تو را خواهم ستود.

I will tell of your fame to my kindred, and in the assembly will praise you.

23 ای ترسندگان خداوند، او را سپاس گویید! ای فرزندان یعقوب، وی را گرامی بدارید! ای بنی‌اسرائیل او را بپرستید!

Praise the Lord, you who fear him. All Jacob’s seed, give him glory. All Israel’s seed, stand in awe of him.

24 او فقیران را فراموش نمی‌کند و مصیبت آنها را نادیده نمی‌گیرد؛ روی خود را از آنها بر نمی‌گرداند، بلکه دعای آنها را می‌شنود و آن را اجابت می‌کند.

For he has not despised nor abhorred the sorrow of the sorrowful. He hid not his face from me, but he listened to my cry for help.

25 در حضور جماعت بزرگ، تو را خواهم ستود. نذرهای خود را در حضور پرستندگانت ادا خواهم نمود.

Of you is my praise in the great congregation; my vows I will pay before those who fear him.

26 فقیران غذا خواهند خورد و سیر خواهند شد. طالبان خداوند او را ستایش خواهند کرد. باشد که آنان همیشه زنده‌دل و کامیاب باشند!

The afflicted will eat to their heart’s desire, and those who seek after the Lord will praise him. Lift up your hearts forever.

27 همهٔ مردم جهان خداوند را به یاد خواهند داشت؛ همهٔ قومها به سوی خداوند بازگشت خواهند نمود و او را پرستش خواهند کرد.

All will call it to mind, to the ends of the earth, and turn to the Lord; and all tribes of the nations will bow down before you.

28 زیرا فرمانروایی از آن خداوند است و او بر قومها حکومت می‌کند.

For the kingdom belongs to the Lord: he is the Lord of the nations.

29 همهٔ متکبران جهان در حضور او به خاک خواهند افتاد و او را سجده خواهند کرد؛ همهٔ انسانهای فانی در حضورش زانو خواهند زد!

To him will bow down all who sleep in the earth, and before him bend all who go down to the dust, and those who could not preserve their lives.

30 نسلهای آینده او را عبادت خواهند کرد، زیرا از پدران خود دربارهٔ کارهای خدا خواهند شنید.

My descendants will tell of the Lord to the next generation;

31 به فرزندانی که در آینده متولد خواهند شد، گفته خواهد شد که خداوند قوم خود را نجات داده است.

they will declare his righteousness to people yet to be born: He has done it.