مزامیر 102
| دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده! | 1 |
Gebet eines Elenden, wenn er schmachtet und vor Jahwe seine Klage ausschüttet. Jahwe, höre mein Gebet und laß mein Schreien vor dich kommen!
| وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما! | 2 |
Verbirg dein Antlitz nicht vor mir, wenn mir angst ist! Neige dein Ohr zu mir; wenn ich rufe, eilends erhöre mich!
| عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد. | 3 |
Denn meine Tage sind wie ein Rauch verschwunden, und meine Gebeine sind wie von Brand durchglüht.
| دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام. | 4 |
Mein Herz ward versengt und verdorrte wie Gras; denn ich vergesse, mein Brot zu essen.
| با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است. | 5 |
Von meinem lauten Stöhnen klebt mein Gebein an meinem Fleisch.
| همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام. | 6 |
Ich gleiche dem Pelikan in der Wüste, bin wie ein Käuzlein in Ruinen.
| مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود. | 7 |
Ich bin schlaflos und klage wie ein einsamer Vogel auf dem Dach.
| هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند. | 8 |
Unaufhörlich lästern mich meine Feinde; die wider mich toben, schwören bei mir.
| به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی. | 9 |
Denn ich esse Asche wie Brot und mische meinen Trank mit Thränen
| 10 |
wegen deines Grimms und deines Zorns; denn du hast mich emporgehoben und hingeschleudert.
| عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام. | 11 |
Meine Tage gleichen einem langgestreckten Schatten, und ich verdorre wie Gras.
| اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند. | 12 |
Du aber, Jahwe, thronst ewig, und dein Name währt durch alle Geschlechter.
| تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی. | 13 |
Du wirst dich erheben, dich Zions zu erbarmen; denn es ist Zeit, sie zu begnadigen, denn die ihr bestimmte Frist ist eingetreten.
| بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند! | 14 |
Denn deine Knechte hängen mit Liebe an ihren Steinen und jammern über ihren Schutt.
| قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد. | 15 |
Und die Heiden werden den Namen Jahwes fürchten, und alle Könige der Erde deine Herrlichkeit,
| او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد. | 16 |
weil Jahwe Zion wieder aufgebaut hat, erschienen ist in seiner Herrlichkeit,
| به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود. | 17 |
sich dem Gebete des Nackten zugewendet und ihr Gebet nicht verschmäht hat.
| آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند: | 18 |
Aufgeschrieben werde solches vom kommenden Geschlecht, und das Volk, das geschaffen werden soll, preise Jahwe,
| «خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.» | 19 |
daß er von seiner heiligen Höhe herabgeschaut, Jahwe vom Himmel auf die Erde geblickt hat,
| 20 |
um das Seufzen des Gefangenen zu hören, die dem Tode Verfallenen loszumachen,
| بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد. | 21 |
daß man in Zion den Namen Jahwes verkünde und seinen Ruhm in Jerusalem,
| 22 |
wenn sich die Völker allzumal versammeln und die Königreiche, um Jahwe zu dienen.
| خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است. | 23 |
Er hat auf dem Wege meine Kraft gebeugt, meine Lebenstage verkürzt.
| ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی! | 24 |
Ich spreche: Mein Gott, nimm mich nicht hinweg in der Hälfte meiner Tage, du, dessen Jahre durch alle Geschlechter währen.
| تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی. | 25 |
Du hast vor Zeiten die Erde gegründet, und der Himmel ist deiner Hände Werk.
| آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند. | 26 |
Sie werden vergehen, du aber bleibst: Sie werden insgesamt wie ein Gewand zerfallen; wie ein Kleid wirst du sie wechseln, und sie werden dahinfahren.
| اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. | 27 |
Du aber bist derselbe, und deine Jahre nehmen kein Ende.
| فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد. | 28 |
Die Kinder deiner Knechte werden sicher wohnen, und ihre Nachkommen beständig vor dir bleiben.
