مزامیر 90

۱ 1 دعای موسی مرد خدا ای خداوند مسکن ما تو بوده‌ای، درجمیع نسل‌ها،

Ein Gebet Moses, des Mannes Gottes. / Adonái, du bist uns Zuflucht gewesen in allen Geschlechtern.

۲ 2 قبل از آنکه کوهها به وجود آید و زمین ربع مسکون را بیافرینی. از ازل تا به ابد تو خدا هستی.

Eh Berge entstanden, / Eh Erd und Weltkreis geschaffen wurden, / Warst du schon da, o Gott; / Ja, von Ewigkeit bist du und bleibst in Ewigkeit.

۳ 3 انسان را به غباربرمی گردانی، و می‌گویی‌ای بنی آدم رجوع نمایید.

Du wandeltest die Sterblichen in Staub / Und sprachst: "Kehrt wieder, ihr Menschenkinder!"

۴ 4 زیرا که هزار سال در نظر تو مثل دیروزاست که گذشته باشد و مثل پاسی از شب.

Denn in deinen Augen sind tausend Jahre / Wie der gestrige Tag, wenn er entschwindet, / Wie eine Wache in der Nacht.

۵ 5 مثل سیلاب ایشان را رفته‌ای و مثل خواب شده‌اند. بامدادان مثل گیاهی که می‌روید.

Du hast sie weggeschwemmt wie Morgenschlaf. / Sie glichen dem sprossenden Gras:

۶ 6 بامدادان می‌شکفد و می‌روید. شامگاهان بریده و پژمرده می‌شود.

Am Morgen blüht es und sprosset neu, / Am Abend schneidet man's, und es verdorrt.

۷ 7 زیرا که در غضب تو کاهیده می‌شویم ودر خشم تو پریشان می‌گردیم.

Denn geschwunden sind wir durch deinen Zorn, / Hinweggeschreckt durch deinen Grimm.

۸ 8 چونکه گناهان مارا در نظر خود گذارده‌ای و خفایای ما را در نورروی خویش.

Du hast unsre Sünde vor dich gestellt, / Unser heimlich Tun in das helle Licht, / Das von deinem Antlitz strahlet.

۹ 9 زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده‌ایم.

So sind all unsre Tage dahingefahren durch deinen Zorn, / Unsre Jahre haben wir zugebracht / Wie einen flüchtigen Gedanken.

۱۰ 10 ایام عمر ما هفتاد سال است و اگر ازبنیه، هشتاد سال باشد. لیکن فخر آنها محنت وبطالت است زیرا به زودی تمام شده، پروازمی کنیم.

Unsre Lebenszeit — bei ihnen währet sie siebzig Jahr, / Und haben sie starke Lebenskraft, so sind es achtzig Jahr. / Und was sie mit Stolz erfüllte, das war nur Mühsal und Unglück. / Denn schnell ist's enteilt — wir flogen!

۱۱ 11 کیست که شدت خشم تو را می‌داند وغضب تو را چنانکه از تو می‌باید ترسید.

Doch wer erkennt deines Zornes Gewalt / Und deinen Grimm, indem man dich fürchtet?

۱۲ 12 ما را تعلیم ده تا ایام خود را بشماریم تا دل خردمندی را حاصل نماییم.

So lehr uns denn unsre Tage zählen, / Damit wir gewinnen ein weises Herz!

۱۳ 13 رجوع کن‌ای خداوند تا به کی و بر بندگان خود شفقت فرما.

Wende dich, Jahwe (von deinem Zorn)! / Wie lange noch (soll er währen)? / Erbarme dich deiner Knechte!

۱۴ 14 صبحگاهان ما را از رحمت خود سیر کن تاتمامی عمر خود ترنم و شادی نماییم.

Füll uns am Morgen mit deiner Gnade, / So wollen wir all unsre Lebenstage / Jubeln und fröhlich sein!

۱۵ 15 ما راشادمان گردان به عوض ایامی که ما را مبتلاساختی و سالهایی که بدی را دیده‌ایم.

Erfreu uns so lange, wie du uns gebeugt, / So viel Jahre wir Unglück geschaut!

۱۶ 16 اعمال تو بر بندگانت ظاهر بشود و کبریایی تو بر فرزندان ایشان.

Deinen Knechten erscheine dein herrliches Tun / Und deine Hoheit ihren Kindern!

۱۷ 17 جمال خداوند خدای ما بر ما باد وعمل دستهای ما را بر ما استوار ساز. عمل دستهای ما را استوار گردان.

Jahwes, unsers Gottes, Huld walte über uns, / Ja, fördre das Werk unsrer Hände!