مزامیر 74

۱ 1 قصیده آساف چرا‌ای خدا ما را ترک کرده‌ای تا به ابدو خشم تو بر گوسفندان مرتع خودافروخته شده است؟

Vyučující, Azafův. Proč, ó Bože, nás tak do konce zamítáš? Proč roznícena jest prchlivost tvá proti stádci pastvy tvé?

۲ 2 جماعت خود را که ازقدیم خریده‌ای، بیاد آور و آن را که فدیه داده‌ای تا سبط میراث تو شود و این کوه صهیون را که درآن ساکن بوده‌ای.

Rozpomeň se na shromáždění své, jehož jsi od starodávna dobyl a vykoupil, na proutek dědictví svého, na Sion horu tuto, na níž přebýváš.

۳ 3 قدمهای خود را بسوی خرابه های ابدی بردار زیرا دشمن هرچه را که درقدس تو بود خراب کرده است.

Přispějž k hrozným pustinám. Jak všecko pohubil nepřítel v svatyni!

۴ 4 دشمنانت درمیان جماعت تو غرش می‌کنند و علمهای خودرا برای علامات برپا می‌نمایند.

Řvali nepřátelé tvoji u prostřed shromáždění tvých, a na znamení toho zanechali množství korouhví svých.

۵ 5 و ظاهرمی شوند چون کسانی که تبرها را بر درختان جنگل بلند می‌کنند.

Za hrdinu jmín byl ten, kterýž co nejvýše zdvihl sekeru, roubaje vazbu dříví jeho.

۶ 6 و الان همه نقشهای تراشیده آن را به تبرها و چکشها خرد می‌شکنند.

A nyní již řezby jeho napořád sekerami a palicemi otloukají.

۷ 7 قدس های تو را آتش زده‌اند و مسکن نام تو را تابه زمین بی‌حرمت کرده‌اند.

Uvrhli oheň do svatyně tvé, na zem zřítivše, poškvrnili příbytku jména tvého.

۸ 8 و در دل خودمی گویند آنها را تمام خراب می‌کنیم. پس جمیع کنیسه های خدا را در زمین سوزانیده‌اند.

Řekli v srdci svém: Vyhubme je napořád. Takž vypálili všecky stánky Boha silného v zemi.

۹ 9 آیات خود را نمی بینیم و دیگر هیچ نبی نیست. و درمیان ما کسی نیست که بداند تا به کی خواهد بود.

Znamení svých nevidíme, jižť není proroka, aniž jest mezi námi, kdo by věděl, dokud to stane.

۱۰ 10 ‌ای خدا، دشمن تا به کی ملامت خواهد کرد؟ وآیا خصم، تا به ابد نام تو را اهانت خواهد نمود؟

I dokudž, ó Bože, útržky činiti bude odpůrce? A nepřítel ustavičně-liž rouhati se bude jménu tvému?

۱۱ 11 چرا دست خود یعنی دست راست خویش رابرگردانیده‌ای؟ آن را از گریبان خود بیرون کشیده، ایشان را فانی کن.

Proč zdržuješ ruku svou, a pravice své z lůna svého nevzneseš?

۱۲ 12 و خدا از قدیم پادشاه من است. او در میان زمین نجات‌ها پدید می‌آورد.

Však jsi ty, Bože, král můj od starodávna, působíš hojné spasení u prostřed země.

۱۳ 13 تو به قوت خوددریا را منشق ساختی و سرهای نهنگان را در آبهاشکستی.

Ty silou svou rozdělil jsi moře, a potřels hlavy draků u vodách.

۱۴ 14 سرهای لویاتان را کوفته، و او را خوراک صحرانشینان گردانیده‌ای.

Ty jsi potřel hlavu Leviatanovi, dal jsi jej za pokrm lidu na poušti.

۱۵ 15 توچشمه‌ها و سیلها را شکافتی و نهرهای دائمی راخشک گردانیدی.

Ty jsi otevřel vrchoviště a potoky, ty jsi osušil i řeky prudké.

۱۶ 16 روز از آن توست و شب نیزاز آن تو. نور و آفتاب را تو برقرار نموده‌ای.

Tvůjť jest den, tvá jest také i noc, světlo i slunce ty jsi učinil.

۱۷ 17 تمامی حدود جهان را تو پایدار ساخته‌ای. تابستان و زمستان را تو ایجاد کرده‌ای.

Ty jsi založil všecky končiny země, léto i zimy ty jsi sformoval.

۱۸ 18 ‌ای خداوند این را بیادآور که دشمن ملامت می‌کند و مردم جاهل نام تو را اهانت می‌نمایند.

Rozpomeniž se na to, že útržky činil ten odpůrce Hospodinu, a lid bláznivý jak se jménu tvému rouhal.

۱۹ 19 جان فاخته خود را به‌جانور وحشی مسپار. جماعت مسکینان خود را تا به ابد فراموش مکن.

Nevydávejž té zběři duše hrdličky své, na stádce chudých svých nezapomínej se na věky.

۲۰ 20 عهد خود را ملاحظه فرما زیرا که ظلمات جهان از مسکن های ظلم پراست.

Ohlédni se na smlouvu; nebo plní jsou i nejtmavější koutové země peleší ukrutnosti.

۲۱ 21 مظلومان به رسوایی برنگردند. مساکین و فقیران نام تو را حمدگویند.

Nechažť bídní neodcházejí s hanbou, chudý a nuzný ať chválí jméno tvé.

۲۲ 22 ‌ای خدا برخیز و دعوای خود را برپادار؛ و بیادآور که احمق تمامی روز تو را ملامت می‌کند.

Povstaniž, ó Bože, a veď při svou, rozpomeň se na pohanění, kteréžť se děje od nesmyslných na každý den.

۲۳ 23 آواز دشمنان خود را فراموش مکن وغوغای مخالفان خود را که پیوسته بلند می‌شود.

Nezapomínej se na vykřikování svých nepřátel, a na hluk proti tobě povstávajících, kterýž se silí ustavičně.