مزامیر 147
| هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است! | ۱ 1 |
| הללו-יה כי-טוב זמרה אלהינו-- כי-נעים נאוה תהלה |
| خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید. | ۲ 2 |
| בונה ירושלם יהוה נדחי ישראל יכנס |
| شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد. | ۳ 3 |
| הרפא לשבורי לב ומחבש לעצבותם |
| عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند. | ۴ 4 |
| מונה מספר לכוכבים לכלם שמות יקרא |
| خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی. | ۵ 5 |
| גדול אדונינו ורב-כח לתבונתו אין מספר |
| خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد. | ۶ 6 |
| מעודד ענוים יהוה משפיל רשעים עדי-ארץ |
| خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید. | ۷ 7 |
| ענו ליהוה בתודה זמרו לאלהינו בכנור |
| که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند. | ۸ 8 |
| המכסה שמים בעבים-- המכין לארץ מטר המצמיח הרים חציר |
| که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند. | ۹ 9 |
| נותן לבהמה לחמה לבני ערב אשר יקראו |
| در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد. | ۱۰ 10 |
| לא בגבורת הסוס יחפץ לא-בשוקי האיש ירצה |
| رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند. | ۱۱ 11 |
| רוצה יהוה את-יראיו-- את-המיחלים לחסדו |
| ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو. | ۱۲ 12 |
| שבחי ירושלם את-יהוה הללי אלהיך ציון |
| زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است. | ۱۳ 13 |
| כי-חזק בריחי שעריך ברך בניך בקרבך |
| که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند. | ۱۴ 14 |
| השם-גבולך שלום חלב חטים ישביעך |
| که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود. | ۱۵ 15 |
| השלח אמרתו ארץ עד-מהרה ירוץ דברו |
| که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد. | ۱۶ 16 |
| הנתן שלג כצמר כפור כאפר יפזר |
| که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟ | ۱۷ 17 |
| משליך קרחו כפתים לפני קרתו מי יעמד |
| کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود. | ۱۸ 18 |
| ישלח דברו וימסם ישב רוחו יזלו-מים |
| کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل. | ۱۹ 19 |
| מגיד דברו ליעקב חקיו ומשפטיו לישראל |
| با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه! | ۲۰ 20 |
| לא עשה כן לכל-גוי-- ומשפטים בל-ידעום הללו-יה |
