مزامیر 147

۱ 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

Alleluya. Herie ye the Lord, for the salm is good; heriyng be myrie, and fair to oure God.

۲ 2 خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

The Lord schal bilde Jerusalem; and schal gadere togidere the scateryngis of Israel.

۳ 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

Which Lord makith hool men contrit in herte; and byndith togidere the sorewes of hem.

۴ 4 عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

Which noumbrith the multitude of sterris; and clepith names to alle tho.

۵ 5 خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

Oure Lord is greet, and his vertu is greet; and of his wisdom is no noumbre.

۶ 6 خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

The Lord takith vp mylde men; forsothe he makith low synneris `til to the erthe.

۷ 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

Bifore synge ye to the Lord in knoulechyng; seye ye salm to oure God in an harpe.

۸ 8 که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

Which hilith heuene with cloudis; and makith redi reyn to the erthe. Which bryngith forth hei in hillis; and eerbe to the seruice of men.

۹ 9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

Which yyueth mete to her werk beestis; and to the briddys of crowis clepinge hym.

۱۰ 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

He schal not haue wille in the strengthe of an hors; nether it schal be wel plesaunt to hym in the leggis of a man.

۱۱ 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

It is wel plesaunt to the Lord on men that dreden hym; and in hem that hopen on his mercy.

۱۲ 12 ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

Jerusalem, herie thou the Lord; Syon, herie thou thi God.

۱۳ 13 زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

For he hath coumfortid the lockis of thi yatis; he hath blessid thi sones in thee.

۱۴ 14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

Which hath set thi coostis pees; and fillith thee with the fatnesse of wheete.

۱۵ 15 که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

Which sendith out his speche to the erthe; his word renneth swiftli.

۱۶ 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

Which yyueth snow as wolle; spredith abrood a cloude as aische.

۱۷ 17 که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

He sendith his cristal as mussels; who schal suffre bifore the face of his cooldnesse?

۱۸ 18 کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

He schal sende out his word, and schal melte tho; his spirit schal blowe, and watris schulen flowe.

۱۹ 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

Which tellith his word to Jacob; and hise riytfulnessis and domes to Israel.

۲۰ 20 با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!

He dide not so to ech nacioun; and he schewide not hise domes to hem.