مزامیر 147

۱ 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

Aleluja! Hvalite Jahvu jer je dobar, pjevajte Bogu našem jer je sladak; svake hvale on je dostojan!

۲ 2 خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

Jahve gradi Jeruzalem, sabire raspršene Izraelce.

۳ 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

On liječi one koji su srca skršena i povija rane njihove.

۴ 4 عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

On određuje broj zvijezda, svaku njezinim imenom naziva.

۵ 5 خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

Velik je naš Gospodin i svesilan, nema mjere mudrosti njegovoj.

۶ 6 خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

Jahve pridiže ponizne, zlotvore do zemlje snizuje.

۷ 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

Pjevajte Jahvi pjesmu zahvalnu, svirajte na citari Bogu našem!

۸ 8 که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

Oblacima on prekriva nebesa i zemlji kišu sprema; daje da po bregovima raste trava i bilje na službu čovjeku.

۹ 9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

On stoci hranu daje i mladim gavranima kada grakću.

۱۰ 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

Za konjsku snagu on ne mari nit' mu se mile bedra čovječja.

۱۱ 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

Mili su Jahvi oni koji se njega boje, koji se uzdaju u dobrotu njegovu.

۱۲ 12 ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

Slavi Jahvu, Jeruzaleme, hvali Boga svoga, Sione!

۱۳ 13 زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

On učvrsti zasune vrata tvojih, blagoslovi u tebi tvoje sinove.

۱۴ 14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

On dade mir granicama tvojim, pšenicom te hrani najboljom.

۱۵ 15 که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

Besjedu svoju šalje na zemlju, brzo trči riječ njegova.

۱۶ 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

Kao vunu snijeg razbacuje, prosipa mraz poput pepela.

۱۷ 17 که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

On sipa grÓad kao zalogaje, voda mrzne od njegove studeni.

۱۸ 18 کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

Riječ svoju pošalje i vode se tope; dunu vjetrom i vode otječu.

۱۹ 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

Riječ svoju on objavi Jakovu, odluke svoje i zakone Izraelu.

۲۰ 20 با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!

Ne učini tako nijednom narodu: nijednom naredbe svoje ne objavi! Aleluja!