مزامیر 137

۱ 1 نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

Sui fiumi di Babilonia, là sedevamo piangendo al ricordo di Sion.

۲ 2 بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

Ai salici di quella terra appendemmo le nostre cetre.

۳ 3 زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

Là ci chiedevano parole di canto coloro che ci avevano deportato, canzoni di gioia, i nostri oppressori: «Cantateci i canti di Sion!».

۴ 4 چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

Come cantare i canti del Signore in terra straniera?

۵ 5 اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

Se ti dimentico, Gerusalemme, si paralizzi la mia destra;

۶ 6 اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

mi si attacchi la lingua al palato, se lascio cadere il tuo ricordo, se non metto Gerusalemme al di sopra di ogni mia gioia.

۷ 7 ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

Ricordati, Signore, dei figli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme, dicevano: «Distruggete, distruggete anche le sue fondamenta».

۸ 8 ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

Figlia di Babilonia devastatrice, beato chi ti renderà quanto ci hai fatto.

۹ 9 خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.

Beato chi afferrerà i tuoi piccoli e li sbatterà contro la pietra.