مزامیر 121

۱ 1 سرود درجات چشمان خود را به سوی کوههابرمی افرازم، که از آنجا اعانت من می‌آید. [ترجمه درست این آیه اینست: «چشمان خودرا بسوی کوهها برمی افرازم. اعانت من از کجا می‌آید؟» ]

Nyanyian ziarah. Aku melayangkan mataku ke gunung-gunung; dari manakah akan datang pertolonganku?

۲ 2 اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید.

Pertolonganku ialah dari TUHAN, yang menjadikan langit dan bumi.

۳ 3 او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهدخوابید.

Ia takkan membiarkan kakimu goyah, Penjagamu tidak akan terlelap.

۴ 4 اینک او که حافظ اسرائیل است، نمی خوابد و به خواب نمی رود.

Sesungguhnya tidak terlelap dan tidak tertidur Penjaga Israel.

۵ 5 خداوند حافظ تو می‌باشد. خداوند به‌دست راستت سایه تو است.

Tuhanlah Penjagamu, Tuhanlah naunganmu di sebelah tangan kananmu.

۶ 6 آفتاب در روز به تو اذیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب.

Matahari tidak menyakiti engkau pada waktu siang, atau bulan pada waktu malam.

۷ 7 خداوندتو را از هر بدی نگاه می‌دارد. او جان تو را حفظخواهد کرد.

TUHAN akan menjaga engkau terhadap segala kecelakaan; Ia akan menjaga nyawamu.

۸ 8 خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الان و تا ابدالاباد.

TUHAN akan menjaga keluar masukmu, dari sekarang sampai selama-lamanya.