مزامیر 121

۱ 1 سرود درجات چشمان خود را به سوی کوههابرمی افرازم، که از آنجا اعانت من می‌آید. [ترجمه درست این آیه اینست: «چشمان خودرا بسوی کوهها برمی افرازم. اعانت من از کجا می‌آید؟» ]

Iyahat ko ang akong mga mata sa kabukiran. Asa man maggikan ang akong panabang?

۲ 2 اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید.

Ang akong panabang naggikan kang Yahweh, nga maoy nagbuhat sa langit ug kalibotan.

۳ 3 او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهدخوابید.

Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagpanalipod kanimo dili magduka.

۴ 4 اینک او که حافظ اسرائیل است، نمی خوابد و به خواب نمی رود.

Tan-awa, ang magbalantay sa Israel dili magduka ni matulog.

۵ 5 خداوند حافظ تو می‌باشد. خداوند به‌دست راستت سایه تو است.

Si Yahweh ang imong magbalantay; si Yahweh ang landong sa imong tuong kamot.

۶ 6 آفتاب در روز به تو اذیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب.

Ang adlaw dili makapasakit kanimo sa panahon sa adlaw, ni ang bulan panahon sa kagabhion.

۷ 7 خداوندتو را از هر بدی نگاه می‌دارد. او جان تو را حفظخواهد کرد.

Si Yahweh ang manalipod kanimo sa tanan nga kasakitan, ug panalipdan niya ang imong kinabuhi.

۸ 8 خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الان و تا ابدالاباد.

Si Yahweh ang manalipod kanimo sa tanan nimong buhaton sukad karon ug hangtod sa kahangtoran.