مزامیر 104

۱ 1 ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من توبی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی.

Bless the Lord, O my soul. O Lord my God, you are very great, clad in awful splendour,

۲ 2 خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای.

covered with robe of light. You stretch out the heavens like the cloth of a tent.

۳ 3 آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها رامرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد.

He lays the beams of his chambers on water. He takes dark clouds for his chariot, and rides on the wings of the wind.

۴ 4 فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل.

He takes the winds for his messengers, the fire and the flame for his servants.

۵ 5 که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالاباد.

He founded the earth upon pillars, to sustain it unshaken forever.

۶ 6 آن رابه لجه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوههاایستاده‌اند.

With the garment of ocean he covered it, waters towered over the mountains.

۷ 7 از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعدتو پراکنده می‌شوند.

But at your rebuke they fled, scared by the roar of your thunder,

۸ 8 به فراز کوهها برمی آیند، وبه همواریها فرود می‌آیند، به مکانی که برای آنهامهیا ساخته‌ای.

mountains rose, valleys sank down to the place appointed for them.

۹ 9 حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

They dared not pass the bounds set for them, or cover the earth any more.

۱۰ 10 که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا درمیان کوهها روان بشوند.

He sent brooks into the valleys, they meander between the mountains.

۱۱ 11 تمام حیوانات صحرارا سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود رافرو نشانند.

The wild beasts all drink from them, and the wild asses quench their thirst.

۱۲ 12 بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند واز میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند.

The birds have their home by the banks, and sing in the branches.

۱۳ 13 او ازغرفات خود کوهها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می‌شود.

From his chambers above he gives drink to the mountains, and satisfies earth with the vials of heaven.

۱۴ 14 نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها رابرای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد.

He makes grass grow for the cattle, and herbs for people. He brings bread out of the earth;

۱۵ 15 و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد ودل انسان را به نان قوی می‌گرداند.

wine, to gladden hearts; oil, to make faces shine; bread, to strengthen hearts.

۱۶ 16 درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

The trees of the Lord drink their fill the cedars he planted on Lebanon,

۱۷ 17 که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و اما صنوبر خانه لق لق می‌باشد.

where the little birds build their nest, and the stork whose home is the cypress.

۱۸ 18 کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره هابرای یربوع ملجاء است.

The high hills are for the wild goats, and the rocks are for coneys to hide in.

۱۹ 19 ماه را برای موسمهاساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند.

He created the moon to mark seasons, and told the sun when to set.

۲۰ 20 تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می‌روند.

You make it dark: night comes, when all the wild beasts creep out.

۲۱ 21 شیربچگان برای شکار خود غرش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند.

Young lions that roar for their prey, seeking their meat from God.

۲۲ 22 چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه های خودمی خوابند.

At sunrise they slink away, and lie down in their dens.

۲۳ 23 انسان برای عمل خود بیرون می‌آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه.

Then people go forth to their work, and toil till evening.

۲۴ 24 ‌ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است.

How many, O Lord, are your works, all of them made in wisdom! The earth is filled with your creatures.

۲۵ 25 و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ.

And there is the great broad sea, where are countless things in motion, living creatures, both great and small.

۲۶ 26 و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده‌ای.

There go the ships, and the Leviathan you made to play there.

۲۷ 27 جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

They all look in hope to you, to give them their food in due season.

۲۸ 28 آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند.

And you give with open hand; they gather and eat to their heart’s desire.

۲۹ 29 روی خود را می‌پوشانی پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس می‌میرند و به خاک خود برمی گردند.

When you hide your face, they are terrified; when you take their breath away, they die and go back to their dust.

۳۰ 30 چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی.

But a breath from your lips creates them, and renews the face of the earth.

۳۱ 31 جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود.

May the glory of the Lord be forever, may the Lord rejoice in his works.

۳۲ 32 که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوهها را لمس می‌کند، پس آتش فشان می‌شوند.

A glance of his makes the earth tremble, a touch of his makes the hills smoke.

۳۳ 33 خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.

I will sing to the Lord while I live, I will play to my God while I am.

۳۴ 34 تفکر من او رالذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.

May my musing be sweet to him, for I rejoice in the Lord.

۳۵ 35 گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه!

But may sinners be swept from the earth, and the wicked vanish forever. O my soul, bless the Lord. Hallelujah.