مزامیر 104
| ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من توبی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی. | ۱ 1 |
Min sjæl, lov Herren! Herren min Gud, du er såre stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,
| خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای. | ۲ 2 |
hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;
| آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها رامرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد. | ۳ 3 |
du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem på Vindens Vinger;
| فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل. | ۴ 4 |
Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!
| که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالاباد. | ۵ 5 |
Du fæsted Jorden på dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;
| آن رابه لجه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوههاایستاده‌اند. | ۶ 6 |
Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.
| از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعدتو پراکنده می‌شوند. | ۷ 7 |
For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,
| به فراز کوهها برمی آیند، وبه همواریها فرود می‌آیند، به مکانی که برای آنهامهیا ساخته‌ای. | ۸ 8 |
for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;
| حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند. | ۹ 9 |
du satte en Grænse, de ej kommer over, så de ikke igen skal tilhylle Jorden.
| که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا درمیان کوهها روان بشوند. | ۱۰ 10 |
Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;
| تمام حیوانات صحرارا سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود رافرو نشانند. | ۱۱ 11 |
de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;
| بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند واز میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند. | ۱۲ 12 |
over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.
| او ازغرفات خود کوهها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می‌شود. | ۱۳ 13 |
Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;
| نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها رابرای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد. | ۱۴ 14 |
du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, så du frembringer Brød af Jorden
| و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد ودل انسان را به نان قوی می‌گرداند. | ۱۵ 15 |
og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.
| درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است، | ۱۶ 16 |
HERRENs Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,
| که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و اما صنوبر خانه لق لق می‌باشد. | ۱۷ 17 |
hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.
| کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره هابرای یربوع ملجاء است. | ۱۸ 18 |
Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.
| ماه را برای موسمهاساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند. | ۱۹ 19 |
Du skabte Månen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;
| تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می‌روند. | ۲۰ 20 |
du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;
| شیربچگان برای شکار خود غرش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند. | ۲۱ 21 |
de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.
| چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه های خودمی خوابند. | ۲۲ 22 |
De sniger sig bort, når Sol står op, og lægger sig i deres Huler;
| انسان برای عمل خود بیرون می‌آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه. | ۲۳ 23 |
Mennesket går til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder på.
| ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است. | ۲۴ 24 |
Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!
| و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ. | ۲۵ 25 |
Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, både små og store;
| و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده‌ای. | ۲۶ 26 |
Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.
| جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی. | ۲۷ 27 |
De bier alle på dig, at du skal give dem Føde i Tide;
| آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند. | ۲۸ 28 |
du giver dem den, og de sanker, du åbner din Hånd, og de mættes med godt.
| روی خود را می‌پوشانی پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس می‌میرند و به خاک خود برمی گردند. | ۲۹ 29 |
Du skjuler dit Åsyn, og de forfærdes; du tager deres Ånd, og de dør og vender tilbage til Støvet;
| چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی. | ۳۰ 30 |
du sender din Ånd, og de skabes, Jordens Åsyn fornyer du.
| جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود. | ۳۱ 31 |
HERRENs Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!
| که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوهها را لمس می‌کند، پس آتش فشان می‌شوند. | ۳۲ 32 |
Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger
| خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم. | ۳۳ 33 |
Jeg vil synge for HERREN, så længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.
| تفکر من او رالذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود. | ۳۴ 34 |
Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.
| گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه! | ۳۵ 35 |
Måtte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!
