مزامیر 102
| دعای مسکین وقتی که پریشان حال شده، ناله خود را به حضور یهوه می‌ریزد ای خداوند دعای مرا بشنو، و فریادمن نزد تو برسد. | ۱ 1 |
Das Gebet eines Elenden, wenn er verzagt ist / und seine Klage vor Jahwe ergießt.
| در روز تنگی‌ام روی خود را از من مپوشان. گوش خود را به من فراگیر، و روزی که بخوانم مرا به زودی اجابت فرما. | ۲ 2 |
Jahwe, höre doch mein Gebet, / Laß meinen Notschrei zu dir dringen!
| زیرا روزهایم مثل دود تلف شد واستخوانهایم مثل هیزم سوخته گردید. | ۳ 3 |
Verbirg dein Antlitz nicht vor mir, / Wenn ich in Bedrängnis bin! / O neige dein Ohr zu mir, / Wenn ich zu dir rufe. / Erhöre mich eilend!
| دل من مثل گیاه زده شده و خشک گردیده است زیراخوردن غذای خود را فراموش می‌کنم. | ۴ 4 |
Denn meine Tage sind wie ein Rauch vergangen, / Mein Gebein ist durchglüht wie ein Herd.
| به‌سبب آواز ناله خود، استخوانهایم به گوشت من چسبیده است. | ۵ 5 |
Mein Herz ist wie Gras, vom Glutwind getroffen: es ist verdorrt; / Denn ich habe sogar vergessen, mein Brot zu genießen.
| مانند مرغ سقای صحرا شده، ومثل بوم خرابه‌ها گردیده‌ام. | ۶ 6 |
Vor lautem Jammern / Klebt mein Gebein mir am Fleisch.
| پاسبانی می‌کنم ومثل گنجشک بر پشت بام، منفرد گشته‌ام. | ۷ 7 |
Ich gleiche dem Pelikan in der Wüste, / Ich bin wie ein Käuzlein in Trümmerstätten.
| تمامی روز دشمنانم مرا سرزنش می‌کنند و آنانی که برمن دیوانه شده‌اند مرا لعنت می‌نمایند. | ۸ 8 |
Nachts bin ich schlaflos wie ein Vogel, / Der einsam sitzt auf dem Dach.
| زیراخاکستر را مثل نان خورده‌ام و مشروب خود را بااشک آمیخته‌ام، | ۹ 9 |
Allzeit schmähen mich meine Feinde; / Die wider mich rasen, schwören bei mir.
| به‌سبب غضب و خشم توزیرا که مرا برافراشته و به زیر افکنده‌ای. | ۱۰ 10 |
Denn Asche hab ich als Brot gegessen / Und mein Getränk mit Tränen gemischt.
| روزهایم مثل سایه زوال پذیر گردیده و من مثل گیاه پژمرده شده‌ام. | ۱۱ 11 |
Dein Grimm und Zorn hat das bewirkt: / Du hast mich vom Boden gehoben, dann niedergeschleudert.
| لیکن تو‌ای خداوند جلوس فرموده‌ای تاابدالاباد! و ذکر تو تا جمیع نسل هاست! | ۱۲ 12 |
Meine Tage sind wie ein langer Schatten, / Und ich selbst verdorre wie Gras.
| توبرخاسته، بر صهیون ترحم خواهی نمود زیراوقتی است که بر او رافت کنی و زمان معین رسیده است. | ۱۳ 13 |
Du aber, Jahwe, wirst ewig thronen, / Dein Gedächtnis währt in allen Geschlechtern.
| چونکه بندگان تو در سنگهای وی رغبت دارند و بر خاک او شفقت می‌نمایند. | ۱۴ 14 |
Du wirst dich erheben, dich Zions erbarmen. / Denn Zeit ist's, ihm Gnade zu schenken: die Stunde ist da.
| پس امتها از نام خداوند خواهند ترسید وجمیع پادشاهان جهان از کبریایی تو. | ۱۵ 15 |
Denn deine Knechte lieben seine Steine, / Und sein Schutt erfüllt sie mit Jammer.
| زیراخداوند صهیون را بنا نموده، و در جلال خودظهور فرموده است. | ۱۶ 16 |
Dann werden die Heiden Jahwes Namen fürchten / Und alle Könige der Erde deine Herrlichkeit,
| به دعای مسکینان توجه نموده، و دعای ایشان را خوار نشمرده است. | ۱۷ 17 |
Wenn Jahwe Zion hat neugebaut, / In seinem Glanze erschienen ist.
| این برای نسل آینده نوشته می‌شود تا قومی که آفریده خواهند شد خداوند را تسبیح بخوانند. | ۱۸ 18 |
Er hat ja der Heimatlosen Gebet erhört / Und nicht verachtet ihr Flehen.
| زیرا که از بلندی قدس خودنگریسته، خداوند از آسمان بر زمین نظر افکنده است. | ۱۹ 19 |
Dies soll verzeichnet werden für spätre Geschlechter. / Ein Volk, das erst noch ins Dasein tritt, / Soll Jah lobpreisen.
| تا ناله اسیران را بشنود و آنانی را که به موت سپرده شده‌اند آزاد نماید. | ۲۰ 20 |
Denn er hat herabgeschaut von seiner heiligen Höhe, / Jahwe hat vom Himmel zur Erde geblickt,
| تا نام خداوندرا در صیهون ذکر نمایند و تسبیح او را دراورشلیم، | ۲۱ 21 |
Um der Gefangnen Seufzen zu hören, / Die dem Tode Verfallnen freizumachen,
| هنگامی که قوم‌ها با هم جمع شوند وممالک نیز تا خداوند را عبادت نمایند. | ۲۲ 22 |
Damit man in Zion von Jahwes Namen erzähle, / Von seinem Ruhm in Jerusalem,
| توانایی مرا در راه ناتوان ساخت و روزهای مرا کوتاه گردانید. | ۲۳ 23 |
Wenn die Völker alle zusammenkommen / Und die Königreiche, um Jahwe zu dienen.
| گفتم‌ای خدای من مرا در نصف روزهایم برمدار. سالهای تو تا جمیع نسل‌ها است. | ۲۴ 24 |
Auf dem Wege hat er meine Kraft gebrochen, / Er hat meine Tage verkürzt.
| از قدیم بنیاد زمین را نهادی وآسمان‌ها عمل دستهای تو است. | ۲۵ 25 |
Nun ruf ich: "Mein Gott, raffe mich nicht weg / In der Hälfte meiner Tage!" / Deine Jahre währen ja / Bis in die fernsten Geschlechter.
| آنها فانی می‌شوند، لیکن تو باقی هستی و جمیع آنها مثل جامه مندرس خواهند شد. و مثل ردا آنها راتبدیل خواهی کرد و مبدل خواهند شد. | ۲۶ 26 |
Vorzeiten hast du die Erde gegründet, / Und die Himmel sind deiner Hände Werk.
| لیکن تو همان هستی و سالهای تو تمام نخواهد گردید. | ۲۷ 27 |
Sie werden vergehn, du aber bleibst. / Sie alle veralten wie ein Kleid. / Du wirst sie wechseln wie ein Gewand, / Und sie werden verschwinden.
| فرزندان بندگانت باقی خواهند ماند و ذریت ایشان در حضور تو پایدار خواهند بود. | ۲۸ 28 |
Du aber bleibst immer derselbe, / Und deine Jahre werden nicht enden. Deiner Knechte Kinder werden in Ruhe wohnen, / Und ihre Nachkommen werden vor dir bestehn.
