ایّوب 9

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

Then Job answered and said,

۲ 2 «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟

I know it is so truthfully: but how should man be just with God?

۳ 3 اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد.

If he will contend with him, he cannot answer him one of a thousand.

۴ 4 اودر ذهن حکیم و در قوت تواناست. کیست که با اومقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟

He is wise in heart, and mighty in strength: who has hardened himself against him, and has prospered?

۵ 5 آنکه کوههارا منتقل می‌سازد و نمی فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون می‌گرداند،

Which removes the mountains, and they know not: which overturns them in his anger.

۶ 6 که زمین را ازمکانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل می‌شود.

Which shakes the earth out of her place, and the pillars thereof tremble.

۷ 7 که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی کند وستارگان را مختوم می‌سازد.

Which commands the sun, and it rises not; and seals up the stars.

۸ 8 که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریامی خرامد.

Which alone spreads out the heavens, and treads upon the waves of the sea.

۹ 9 که دب اکبر و جبار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را

Which makes Arcturus, Orion, and Pleiades, and the chambers of the south.

۱۰ 10 که کارهای عظیم بی‌قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی‌شمار را.

Which does great things past finding out; yea, and wonders without number.

۱۱ 11 اینک از من می‌گذرد و او را نمی بینم، و عبور می‌کند واو را احساس نمی نمایم.

Lo, he goes by me, and I see him not: he passes on also, but I perceive him not.

۱۲ 12 اینک او می‌رباید وکیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواندگفت: چه می‌کنی؟

Behold, he takes away, who can hinder him? who will say unto him, What do you?

۱۳ 13 خدا خشم خود را بازنمی دارد و مددکاران رحب زیر او خم می‌شوند.

If God will not withdraw his anger, the proud helpers do stoop under him.

۱۴ 14 «پس به طریق اولی، من کیستم که او راجواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با اومباحثه نمایم؟

How much less shall I answer him, and choose out my words to reason with him?

۱۵ 15 که اگر عادل می‌بودم، او راجواب نمی دادم، بلکه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم.

Whom, though I were righteous, yet would I not answer, but I would make supplication to my judge.

۱۶ 16 اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی کردم که آواز مرا شنیده است.

If I had called, and he had answered me; yet would I not believe that he had hearkened unto my voice.

۱۷ 17 زیرا که مرا به تندبادی خرد می‌کند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد.

For he breaks me with a tempest, and multiplies my wounds without cause.

۱۸ 18 مرا نمی گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخیها پر می‌کند.

He will not suffer me to take my breath, but fills me with bitterness.

۱۹ 19 اگردرباره قوت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ واگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟

If I speak of strength, lo, he is strong: and if of judgment, who shall set me a time to plead?

۲۰ 20 اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد.

If I justify myself, mine own mouth shall condemn me: if I say, I am perfect, it shall also prove me perverse.

۲۱ 21 اگر کامل هستم، خویشتن رانمی شناسم، و جان خود را مکروه می‌دارم.

Though I were perfect, yet would I not know my soul: I would despise my life.

۲۲ 22 این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که اوصالح است و شریر را هلاک می‌سازد.

This is one thing, therefore I said it, He destroys the perfect and the wicked.

۲۳ 23 اگرتازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی‌گناهان استهزامی کند.

If the scourge slay suddenly, he will laugh at the trial of the innocent.

۲۴ 24 جهان به‌دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟

The earth is given into the hand of the wicked: he covers the faces of the judges thereof; if not, where, and who is he?

۲۵ 25 و روزهایم از پیک تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی رانمی بیند.

Now my days are swifter than a post: they flee away, they see no good.

۲۶ 26 مثل کشتیهای تیزرفتار می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید.

They are passed away as the swift ships: as the eagle that hastes to the prey.

۲۷ 27 اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و ترش رویی خود رادور کرده، گشاده رو شوم،

If I say, I will forget my complaint, I will leave off my heaviness, and comfort myself:

۲۸ 28 از تمامی مشقتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی‌گناه نخواهی شمرد،

I am afraid of all my sorrows, I know that you will not hold me innocent.

۲۹ 29 چونکه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجازحمت بکشم؟

If I be wicked, why then labour I in vain?

۳۰ 30 اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اشنان پاک کنم،

If I wash myself with snow water, and make my hands never so clean;

۳۱ 31 آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرامکروه می‌دارد.

Yet shall you plunge me in the ditch, and mine own clothes shall detest me.

۳۲ 32 زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم.

For he is not a man, as I am, that I should answer him, and we should come together in judgment.

۳۳ 33 در میان ما حکمی نیست که بر هر دوی مادست بگذارد.

Neither is there any arbitrator between us, that might lay his hand upon us both.

۳۴ 34 کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.

Let him take his rod away from me, and let not his fear terrify me:

۳۵ 35 آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی ترسیدم، لیکن من در خودچنین نیستم.

Then would I speak, and not fear him; but it is not so with me.