ایّوب 7

۱ 1 «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

Is there not a limited time of service to a mortal upon the earth? Are not his days also like the days of a hired laborer?

۲ 2 مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است،

As a servant eagerly longeth for the shadow, and as a hired laborer hopeth for his reward:

۳ 3 همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته.

So was I compelled to possess months of vanity, and nights of trouble were counted out unto me.

۴ 4 چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.

When I He down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am wearied with tossings about till the dawn of day.

۵ 5 جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.

My flesh is covered with worms and clods of dust: my skin is burst open, and become loathsome.

۶ 6 روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود.

My days hasten away more swiftly than a weaver's shuttle, and they come to an end in the absence of hope.

۷ 7 به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید.

Oh remember that nothing but a breath is my life; that my eye will not again see happiness;

۸ 8 چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود.

The eye of him that seeth me now will not behold me again: [thou fixest] thy eyes upon me, and I am no more.

۹ 9 مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید. (Sheol h7585)

As the cloud vanisheth and passeth away: so will he that goeth down to the nether world not come up again. (Sheol h7585)

۱۰ 10 به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت.

He will return no more to his house, and his place will not recognize him any more.

۱۱ 11 پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

Therefore will I also not restrain my mouth: I will speak in the anguish of my spirit: I will complain in the bitterness of my soul.

۱۲ 12 آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

Am I a sea, or a monster, that thou settest a watch over me?

۱۳ 13 چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد،

For should I say, My bed shall comfort me, my couch shall help me bear my complaint:

۱۴ 14 آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی.

Then wouldst thou frighten me with dreams, and with visions wouldst thou terrify me;

۱۵ 15 به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم.

So that my soul would choose strangling, death rather than these limbs of mine.

۱۶ 16 کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

I loathe it; I cannot live for ever: let me alone; for my days are but nought.

۱۷ 17 «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟

What is the mortal, that thou shouldst make him great? and that thou shouldst direct thy heart toward him?

۱۸ 18 و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟

And that thou shouldst visit him every morning, probe him every moment?

۱۹ 19 تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم.

How long wilt thou not turn thy regard from me, nor let; me loose till I swallow down my spittle?

۲۰ 20 من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟

If I have sinned, what [injury] can I cause unto thee, O thou Guardian of men? why hast thou set me as an object for thee to strike at, so that I am become a burden to myself?

۲۱ 21 و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»

And why wilt thou not forgive my transgression, and let my iniquity pass away? for soon must I lie down in the dust; and thou wilt seek for me, but I shall be no more.