ایّوب 6

۱ 1 و ایوب جواب داده، گفت:

ויען איוב ויאמר׃

۲ 2 «کاش که غصه من سنجیده شود. و مشقت مرا درمیزان با آن بگذارند.

לו שקול ישקל כעשי והיתי במאזנים ישאו יחד׃

۳ 3 زیرا که الان از ریگ دریاسنگینتر است. از این سبب سخنان من بیهوده می‌باشد.

כי עתה מחול ימים יכבד על כן דברי לעו׃

۴ 4 زیرا تیرهای قادرمطلق در اندرون من است. و روح من زهر آنها را می‌آشامد، و ترسهای خدا بر من صف آرایی می‌کند.

כי חצי שדי עמדי אשר חמתם שתה רוחי בעותי אלוה יערכוני׃

۵ 5 آیا گورخر باداشتن علف عرعر می‌کند؟ و یا گاو بر آذوقه خودبانگ می‌زند؟

הינהק פרא עלי דשא אם יגעה שור על בלילו׃

۶ 6 آیا چیز بی‌مزه، بی‌نمک خورده می‌شود؟ و یا در سفیده تخم، طعم می‌باشد؟

היאכל תפל מבלי מלח אם יש טעם בריר חלמות׃

۷ 7 جان من از لمس نمودن آنها کراهت دارد. آنهابرای من مثل خوراک، زشت است.

מאנה לנגוע נפשי המה כדוי לחמי׃

۸ 8 «کاش که مسالت من برآورده شود، و خداآرزوی مرا به من بدهد!

מי יתן תבוא שאלתי ותקותי יתן אלוה׃

۹ 9 و خدا راضی شود که مرا خرد کند، و دست خود را بلند کرده، مرامنقطع سازد!

ויאל אלוה וידכאני יתר ידו ויבצעני׃

۱۰ 10 آنگاه معهذا مرا تسلی می‌شد ودر عذاب الیم شاد می‌شدم، چونکه کلمات حضرت قدوس را انکار ننمودم.

ותהי עוד נחמתי ואסלדה בחילה לא יחמול כי לא כחדתי אמרי קדוש׃

۱۱ 11 من چه قوت دارم که انتظار بکشم و عاقبت من چیست که صبرنمایم؟

מה כחי כי איחל ומה קצי כי אאריך נפשי׃

۱۲ 12 آیا قوت من قوت سنگها است؟ و یاگوشت من برنج است؟

אם כח אבנים כחי אם בשרי נחוש׃

۱۳ 13 آیا بالکل بی‌اعانت نیستم؟ و مساعدت از من مطرود نشده است؟

האם אין עזרתי בי ותשיה נדחה ממני׃

۱۴ 14 حق شکسته دل از دوستش ترحم است، اگر‌چه هم ترس قادر مطلق را ترک نماید.

למס מרעהו חסד ויראת שדי יעזוב׃

۱۵ 15 اما برادران من مثل نهرها مرا فریب دادند، مثل رودخانه وادیها که می‌گذرند.

אחי בגדו כמו נחל כאפיק נחלים יעברו׃

۱۶ 16 که از یخ سیاه فام می‌باشند، و برف در آنها مخفی است.

הקדרים מני קרח עלימו יתעלם שלג׃

۱۷ 17 وقتی که آب از آنها می‌رود، نابود می‌شوند. و چون گرماشود، از جای خود ناپدید می‌گردند.

בעת יזרבו נצמתו בחמו נדעכו ממקומם׃

۱۸ 18 کاروانیان از راه خود منحرف می‌شوند، و در بیابان داخل شده، هلاک می‌گردند.

ילפתו ארחות דרכם יעלו בתהו ויאבדו׃

۱۹ 19 کاروانیان تیما به آنهانگران بودند. قافله های سبا امید آن را داشتند.

הביטו ארחות תמא הליכת שבא קוו למו׃

۲۰ 20 از امید خود خجل گردیدند. به آنجا رسیدند وشرمنده گشتند.

בשו כי בטח באו עדיה ויחפרו׃

۲۱ 21 زیرا که الان شما مثل آنهاشده‌اید، مصیبتی دیدید و ترسان گشتید.

כי עתה הייתם לא תראו חתת ותיראו׃

۲۲ 22 آیاگفتم که چیزی به من ببخشید؟ یا ارمغانی از اموال خود به من بدهید؟

הכי אמרתי הבו לי ומכחכם שחדו בעדי׃

۲۳ 23 یا مرا از دست دشمن رهاکنید؟ و مرا از دست ظالمان فدیه دهید؟

ומלטוני מיד צר ומיד עריצים תפדוני׃

۲۴ 24 «مرا تعلیم دهید و من خاموش خواهم شد، و مرا بفهمانید که در چه چیز خطا کردم.

הורוני ואני אחריש ומה שגיתי הבינו לי׃

۲۵ 25 سخنان راستی چقدر زورآور است! اما تنبیه شما چه نتیجه می‌بخشد؟

מה נמרצו אמרי ישר ומה יוכיח הוכח מכם׃

۲۶ 26 آیا گمان می‌برید که سخنان را تنبیه می‌نمایید و سخنان مایوس را که مثل باد است؟

הלהוכח מלים תחשבו ולרוח אמרי נאש׃

۲۷ 27 یقین برای یتیم قرعه می‌اندازیدو دوست خود را مال تجارت می‌شمارید.

אף על יתום תפילו ותכרו על ריעכם׃

۲۸ 28 پس الان التفات کرده، بر من توجه نمایید، و روبه‌روی شما دروغ نخواهم گفت.

ועתה הואילו פנו בי ועל פניכם אם אכזב׃

۲۹ 29 برگردید و بی‌انصافی نباشد، و باز برگردید زیرا عدالت من قایم است.

שבו נא אל תהי עולה ושבי עוד צדקי בה׃

۳۰ 30 آیا در زبان من بی‌انصافی می‌باشد؟ و آیا کام من چیزهای فاسد را تمیز نمی دهد؟

היש בלשוני עולה אם חכי לא יבין הוות׃