ایّوب 5

۱ 1 «الان استغاثه کن و آیا کسی هست که تو راجواب دهد؟ و به کدامیک از مقدسان توجه خواهی نمود؟

Зови; хоће ли ти се ко одазвати? И коме ћеш се између светих обратити?

۲ 2 زیرا غصه، احمق رامی کشد و حسد، ابله را می‌میراند.

Доиста безумног убија гнев, и лудог усмрћује срдња.

۳ 3 من احمق رادیدم که ریشه می‌گرفت و ناگهان مسکن او رانفرین کردم.

Ја видех безумника где се укоренио; али одмах проклех стан његов.

۴ 4 فرزندان او از امنیت دور هستند ودر دروازه پایمال می‌شوند و رهاننده‌ای نیست.

Синови су његови далеко од спасења и сатиру се на вратима а нема ко да избави.

۵ 5 که گرسنگان محصول او را می‌خورند، و آن رانیز از میان خارها می‌چینند، و دهان تله برای دولت ایشان باز است.

Летину његову једе гладни и испред трња купи је, и лупеж ждере благо њихово.

۶ 6 زیرا که بلا از غبار درنمی آید، و مشقت از زمین نمی روید.

Јер мука не излази из праха нити невоља из земље ниче.

۷ 7 بلکه انسان برای مشقت مولود می‌شود، چنانکه شراره‌ها بالامی پرد.

Него се човек рађа на невољу, као што искре из угљевља узлећу у вис.

۸ 8 و لکن من نزد خدا طلب می‌کردم، ودعوی خود را بر خدا می‌سپردم،

Али ја бих Бога тражио, и пред Бога бих изнео ствар своју,

۹ 9 که اعمال عظیم و بی‌قیاس می‌کند و عجایب بی‌شمار؛

Који чини ствари велике и неиспитиве, дивне, којима нема броја;

۱۰ 10 که بر روی زمین باران می‌باراند، و آب بر روی صخره‌ها جاری می‌سازد،

Који спушта дажд на земљу и шаље воду на поља;

۱۱ 11 تا مسکینان را به مقام بلند برساند، و ماتمیان به سلامتی سرافراشته شوند.

Који подиже понижене, и жалосне узвишује к спасењу;

۱۲ 12 که فکرهای حیله گران را باطل می‌سازد، به طوری که دستهای ایشان هیچ کار مفیدنمی تواند کرد.

Који расипа мисли лукавих да руке њихове не сврше ништа;

۱۳ 13 که حکیمان را در حیله ایشان گرفتار می‌سازد، و مشورت مکاران مشوش می‌شود.

Који хвата мудре у њиховом лукавству, и намеру опаких обара;

۱۴ 14 در روز به تاریکی برمی خورند و به وقت ظهر، مثل شب کورانه راه می‌روند.

Дању наилазе на мрак, и у подне пипају као по ноћи.

۱۵ 15 که مسکین را از شمشیر دهان ایشان، و از دست زورآور نجات می‌دهد.

Он избавља убогог од мача, од уста њихових и од руке силног.

۱۶ 16 پس امید، برای ذلیل پیدا می‌شود و شرارت دهان خود را می‌بندد.

Тако има надања сиромаху, а злоћа затискује уста своја.

۱۷ 17 «هان، خوشابحال شخصی که خدا تنبیهش می‌کند. پس تادیب قادر مطلق را خوار مشمار.

Гле, благо човеку кога Бог кара; и зато не одбацуј карање Свемогућег.

۱۸ 18 زیرا که او مجروح می‌سازد و التیام می‌دهد، ومی کوبد و دست او شفا می‌دهد.

Јер Он задаје ране, и завија; Он удара, и руке Његове исцељују.

۱۹ 19 در شش بلا، تو را نجات خواهد داد و در هفت بلا، هیچ ضرر برتو نخواهد رسید.

Из шест невоља избавиће те; ни у седмој неће те се зло дотаћи.

۲۰ 20 در قحط تو را از موت فدیه خواهد داد، و در جنگ از دم شمشیر.

У глади избавиће те од смрти и у рату од мача.

۲۱ 21 ازتازیانه زبان پنهان خواهی ماند، و چون هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید.

Кад језик шиба, бићеш сакривен, нити ћеш се бојати пустоши кад дође.

۲۲ 22 بر خرابی وتنگسالی خواهی خندید، و از وحوش زمین بیم نخواهی داشت.

Смејаћеш се пустоши и глади, нити ћеш се бојати зверја земаљског.

۲۳ 23 زیرا با سنگهای صحراهمداستان خواهی بود، و وحوش صحرا با توصلح خواهند کرد.

Јер ћеш с камењем пољским бити у вери, и зверје ће пољско бити у миру с тобом.

۲۴ 24 و خواهی دانست که خیمه تو ایمن است، و مسکن خود را تجسس خواهی کرد و چیزی مفقود نخواهی یافت.

И видећеш да је мир у шатору твом, кућићеш кућу своју и нећеш се преварити.

۲۵ 25 وخواهی دانست که ذریتت کثیر است و اولاد تومثل علف زمین.

Видећеш како ће ти се умножити семе твоје, и пород ће твој бити као трава на земљи.

۲۶ 26 و در شیخوخیت به قبرخواهی رفت، مثل بافه گندم که در موسمش برداشته می‌شود.

Стар ћеш отићи у гроб као што се жито сноси у стог у своје време.

۲۷ 27 اینک این را تفتیش نمودیم وچنین است، پس تو این را بشنو و برای خویشتن بدان.»

Ето, разгледасмо то, тако је; послушај и разуми.