ایّوب 30

۱ 1 «و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا می‌کنند، که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

۲ 2 قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

۳ 3 از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند.

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

۴ 4 خبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

۵ 5 از میان (مردمان ) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

۶ 6 در گریوه های وادیها ساکن می‌شدند. در حفره های زمین و در صخره‌ها.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

۷ 7 در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

۸ 8 ابنای احمقان و ابنای مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

۹ 9 و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

۱۰ 10 مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

۱۱ 11 چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

۱۲ 12 از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

۱۳ 13 راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

۱۴ 14 گویا از ثلمه های وسیع می‌آیند، و ازمیان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

۱۵ 15 ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

۱۶ 16 و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

۱۷ 17 شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می‌شود، و پیهایم آرام ندارد.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

۱۸ 18 ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.

Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

۱۹ 19 مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

۲۰ 20 «نزد تو تضرع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

۲۱ 21 خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

۲۲ 22 مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

۲۳ 23 زیرا می‌دانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

۲۴ 24 یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

۲۵ 25 آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

۲۶ 26 لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

۲۷ 27 احشایم می‌جوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

۲۸ 28 ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و درجماعت برخاسته، تضرع می‌نمایم.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

۲۹ 29 برادرشغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

۳۰ 30 پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

۳۱ 31 بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.