ایّوب 3

۱ 1 و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

Hae tiah oh pacoengah, Job mah pakha aangh moe, angmah tapenhaih ni to kasae thuih.

۲ 2 و ایوب متکلم شده، گفت:

Job mah hae tiah thuih,

۳ 3 «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

ka tapenhaih ni hae amro nasoe, ca nongpa pomh boeh, tiah thuihaih aqum to amro nasoe.

۴ 4 آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

To ni to khoving nasoe; ranui bang ih Sithaw mah tidoeh sah pae hmah nasoe; a nuiah aanghaih doeh om hmah nasoe.

۵ 5 تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

Vinghaih hoi duekhaih tahlip mah to ani to kai ih ani ni, tiah thui o nasoe; a nuiah tamai amzam nasoe loe, kaving ani mah pazih nasoe.

۶ 6 و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

To ni to vinghaih kathah mah khuk khoep nasoe; saningto thung kaom aninawk thungah athum hmah nasoe loe, kawbaktih khrah thungah doeh kroek ah om hmah nasoe.

۷ 7 اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

Khenah, to aqum loe angqai krang nasoe loe, a thungah anghoehaih lok om hmah nasoe.

۸ 8 لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

Ani tangoeng kami, palungsethaih angthawksak thaih kaminawk mah to aqum to tangoeng o nasoe.

۹ 9 ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

Akhawnbang cakaehnawk loe ving o nasoe loe, a zing o ih khodai to hnu o hmah nasoe, akhawnbang khodai doeh hnu o hmah nasoe;

۱۰ 10 چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

raihaih ka tongh han ai ah, aqum mah kam no ih zok to pakaa ai pongah kasae ah om nasoe.

۱۱ 11 «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

Tipongah maw zok thungah ka duek moe, tapen tangsuek naah kam ro ving ai?

۱۲ 12 چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

Tih han ih khokkhu nuiah ang tapom moe, naek hanah tahnu ang pazohsak?

۱۳ 13 زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

To tiah na sah ai nahaeloe vaihi loe kamongah kang song moe, kang hngai duem han boeh; ka iip ueloe, kang hak tih boeh,

۱۴ 14 با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

angmacae amro haih hanah toksah long siangpahrangnawk hoi angraengnawk,

۱۵ 15 یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

to tih ai boeh loe sui katawn mangh, im koimong ah sumkanglung kasuem ukkungnawk hoi nawnto ka laem tih boeh,

۱۶ 16 یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

to tih ai boeh loe khrah akoep ai ah tapen nawkta baktih, aanghaih hnu vai ai nawkta baktiah amro han ka koeh boeh.

۱۷ 17 در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

To duekhaih ahmuen ah loe kasae kaminawk mah raihaih paek mak ai boeh; patangkhang kaminawk doeh anghak o tih boeh.

۱۸ 18 در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

To ahmuen ah loe thongkrah kaminawk doeh nawnto anghak o; pacaekthlaek kami ih lok to thaih o ai boeh.

۱۹ 19 کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

To ahmuen ah loe kami kalen doeh, kathoeng doeh nawnto oh o moe, tamna doeh angmah ih angraeng ban thung hoiah loih boeh.

۲۰ 20 چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

Tipongah maw patangkhang kami hanah aanghaih paek moe, poeksae kami hanah hinghaih to paek?

۲۱ 21 که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

Patangkhang kaminawk loe atho kana hmuennawk pakrong pongah duek han ih koeh o kue, toe dueh o thai ai;

۲۲ 22 که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

nihcae mah taprong hnuk o naah, paroeai anghoe o moe, nawm o.

۲۳ 23 چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

Tipongah maw a caehhaih loklam anghmang kami hoi Sithaw mah pakaa ih kami khaeah hinghaih to paek?

۲۴ 24 زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

Buhcaak zuengah kana ahamhaih lok to oh, kana hanghaih lok loe tui baktiah long.

۲۵ 25 زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

Ka zit parai ih hmuen to ka nuiah phak boeh, ka zit ih hmuen kai khaeah angzoh boeh.

۲۶ 26 مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»

Kai loe monghaih tawn ai, anghakhaih doeh ka tawn ai; raihaih hoiah ni ka oh sut boeh, tiah a thuih.