ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Und Hiob fuhr in dem Vortrag seiner Sprüche fort und sprach:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Wer gibt mir die vorigen Monate zurück und die Tage, in welchen Gott mich behütete?

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

als seine Leuchte über meinem Haupte schien und ich in seinem Lichte durch das Dunkel ging;

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

wie ich in den Tagen meines Herbstes vertrauten Umgang mit Gott bei meinem Zelte pflog;

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

als der Allmächtige noch mit mir war und meine Knaben um mich her;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

da ich meine Tritte in Milch badete und der Fels neben mir Öl in Strömen goß;

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

als ich noch zum Tore ging, zur Stadt hinauf, und meinen Sitz auf dem Markt aufstellte.

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

Wenn mich die Knaben sahen, so verbargen sie sich, die Greise standen auf und blieben stehen.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Die Fürsten hörten auf zu reden und legten die Hand auf den Mund.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

Die Stimme der Vornehmen stockte, und ihre Zunge klebte am Gaumen.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

Wessen Ohr mich hörte, der pries mich glücklich, und wessen Auge mich sah, der stimmte mir zu.

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Denn ich rettete den Elenden, der da schrie, und das Waislein, das keinen Helfer hatte.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

Der Segen des Verlorenen kam über mich, und ich machte das Herz der Witwe jauchzen.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Gerechtigkeit zog ich an, und sie bekleidete mich, mein Talar und Turban war das Recht.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Fuß.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

Ich war des Armen Vater; und die Streitsache, die ich nicht kannte, untersuchte ich.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

Ich zerbrach die Stockzähne des Ungerechten und riß ihm den Raub aus den Zähnen.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Und so dachte ich, ich würde mit meinem Neste sterben und wie der Phönix viele Tage erleben.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

Meine Wurzel war an Wassern ausgebreitet, und der Tau übernachtete auf meinem Zweig.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Meine Herrlichkeit erneuerte sich bei mir, und mein Bogen verjüngte sich in meiner Hand.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Auf mich hörte und wartete man und lauschte stillschweigend auf meinen Rat.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

Auf meine Rede folgte kein Widerspruch, und meine Worte träufelten auf sie.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Sie harrten auf mich, wie das Erdreich auf einen Regen, und sperrten ihren Mund auf, wie nach einem Spätregen.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Lächelte ich sie an, so konnten sie es kaum glauben, und das Licht meines Angesichts konnten sie nicht verdunkeln.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

Ich prüfte ihren Weg und saß oben an und wohnte wie ein König unter dem Volke, wie einer, der die Traurigen tröstet.