ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Moreover, Job continued his parable, and said,

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Oh that I were as [in] months past, as [in] the days [when] God preserved me;

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

When his candle shined upon my head, [and when] by his light I walked [through] darkness;

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

As I was in the days of my youth, when the secret of God [was] upon my tabernacle;

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

When the Almighty [was] yet with me, [when] my children [were] about me;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went out to the gate through the city, [when] I prepared my seat in the street!

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, [and] stood up.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

The princes refrained talking, and laid [their] hand on their mouth.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

When the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness to me:

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and [him that had] none to help him.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

I put on righteousness, and it clothed me: my judgment [was] as a robe and a diadem.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I was eyes to the blind, and feet [was] I to the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I [was] a father to the poor: and the cause [which] I knew not I searched out.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

And I broke the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply [my] days as the sand.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My root [was] spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory [was] fresh in me, and my bow was renewed in my hand.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

To me [men] gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

After my words they spoke not again; and my speech dropped upon them.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide [as] for the latter rain.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

[If] I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one [that] comforteth the mourners.