ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

And Job again took up his parable, and said,

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

When his lamp shined upon my head, and by his light I walked through darkness;

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

As I was in the ripeness of my days, when the secret of God was upon my tent;

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

When the Almighty was yet with me, and my children were about me;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

When my steps were washed with butter, and the rock poured me out rivers of oil!

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went forth to the gate unto the city, when I prepared my seat in the street,

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

The young men saw me and hid themselves, and the aged rose up and stood;

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth;

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The voice of the nobles was hushed, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

For when the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness unto me:

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Because I delivered the poor that cried, the fatherless also, that had none to help him.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow’s heart to sing for joy.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

I put on righteousness, and it clothed me: my justice was as a robe and a diadem.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I was a father to the needy: and the cause of him that I knew not I searched out.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

And I brake the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand:

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My root is spread out to the waters, and the dew lieth all night upon my branch:

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory is fresh in me, and my bow is renewed in my hand.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Unto me men gave ear, and waited, and kept silence for my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

If I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

I chose out their way, and sat [as] chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.