ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Job also added, taking up his parable, and said:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Who will grant me, that I might be according to the months past, according to the days in which God kept me?

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

When his lamp shined over my head, and I walked by his light in darkness?

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

As I was in the days of my youth, when God was secretly in my tabernacle?

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

When the Almighty was with me: and my servants round about me?

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

When I washed my feet with butter, and the rock poured me out rivers of oil?

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went out to the gate of the city, and in the street they prepared me a chair?

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

The young men saw me, and hid themselves: and the old men rose up and stood.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

The princes ceased to speak, and laid the finger on their mouth.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The rulers held their peace, and their tongue cleaved to their throat.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

The ear that heard me blessed me, and the eye that saw me gave witness to me:

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Because I had delivered the poor man that cried out; and the fatherless that had no helper.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

The blessing of him that was ready to perish came upon me, and I comforted the heart of the widow.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

I was clad with justice: and I clothed myself with my judgment, as with a robe and a diadem.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I was an eye to the blind, and a foot to the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I was the father of the poor: and the cause which I knew not, I searched out most diligently.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

I broke the jaws of the wicked man, and out of his teeth I took away the prey.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

And I said: I shall die in my nest, and as a palm tree shall multiply my days.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My root is opened beside the waters, and dew shall continue in my harvest.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory shall always be renewed, and my bow in my hand shall be repaired.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

They that heard me, waited for my sentence, and being attentive held their peace at my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

To my words they durst add nothing, and my speech dropped upon them.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for a latter shower.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

If at any time I laughed on them, they believed not, and the light of my countenance fell not on earth.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

If I had a mind to go to them, I sat first, and when I sat as a king, with his army standing about him, yet I was a comforter of them that mourned.