ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Job also added to this, using figures of speech, and he said:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Who will grant to me that I might be as I was in former months, according to the days when God kept watch over me?

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

At that time, his lamp shined over my head, and by his light, I walked through the darkness.

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

I was then just as in the days of my youth, when God was privately in my tabernacle.

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

At that time, the Almighty was with me and my children surrounded me.

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

Then, I washed my feet with butter, and a boulder poured out rivers of oil for me.

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went to the gate of the city, or to the main street, they prepared a chair for me.

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

The youths saw me and hid themselves, and the elders, rising up, remained standing.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

The leaders stopped talking, and they placed a finder over their mouth.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

The commanders subdued their voice, and their tongue adhered to their throat.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

The ear that heard me, blessed me, and the eye that saw me, gave testimony for me.

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

This was because I had freed the poor, who cried out, and the orphan, who had no helper.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

The blessing of him who would have been destroyed came upon me, and I consoled the heart of the widow.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

I put on justice, and I clothed myself with my judgment, like a robe and a diadem.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I was an eye for the blind and a foot for the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I was the father of the poor; and if I lacked knowledge about any case, I investigated very diligently.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

I crushed the jaws of the impious, and I took away prey from his teeth.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

And I said, “I will die in my little nest, and like a palm tree, I will multiply my days.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

My root has been spread beside the waters, and the dew will remain with my harvest.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory will always be restored, and my bow will be restored to my hand.”

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Those who heard me, expected vindication, and they listened closely in silence to my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

To my words, they dared to add nothing, and my eloquence poured over them.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for belated rains.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

If I had ever laughed at them, they would not have believed it, and the light of my face was not cast down towards the ground.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

If I wished to go to them, I sat down first, and, though I sat like a king surrounded by an army, yet I was a comforter to those who mourned.