ایّوب 10

۱ 1 «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

taedet animam meam vitae meae dimittam adversum me eloquium meum loquar in amaritudine animae meae

۲ 2 به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

dicam Deo noli me condemnare indica mihi cur me ita iudices

۳ 3 آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

numquid bonum tibi videtur si calumnieris et opprimas me opus manuum tuarum et consilium impiorum adiuves

۴ 4 آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

numquid oculi carnei tibi sunt aut sicut videt homo et tu videbis

۵ 5 آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

numquid sicut dies hominis dies tui et anni tui sicut humana sunt tempora

۶ 6 که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

ut quaeras iniquitatem meam et peccatum meum scruteris

۷ 7 اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

et scias quia nihil impium fecerim cum sit nemo qui de manu tua possit eruere

۸ 8 «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

manus tuae plasmaverunt me et fecerunt me totum in circuitu et sic repente praecipitas me

۹ 9 به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

memento quaeso quod sicut lutum feceris me et in pulverem reduces me

۱۰ 10 آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

nonne sicut lac mulsisti me et sicut caseum me coagulasti

۱۱ 11 مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

pelle et carnibus vestisti me et ossibus et nervis conpegisti me

۱۲ 12 حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

vitam et misericordiam tribuisti mihi et visitatio tua custodivit spiritum meum

۱۳ 13 اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

licet haec celes in corde tuo tamen scio quia universorum memineris

۱۴ 14 اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

si peccavi et ad horam pepercisti mihi cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris

۱۵ 15 اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

et si impius fuero vae mihi est et si iustus non levabo caput saturatus adflictione et miseria

۱۶ 16 و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

et propter superbiam quasi leaenam capies me reversusque mirabiliter me crucias

۱۷ 17 گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

instauras testes tuos contra me et multiplicas iram tuam adversum me et poenae militant in me

۱۸ 18 پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

quare de vulva eduxisti me qui utinam consumptus essem ne oculus me videret

۱۹ 19 پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

fuissem quasi qui non essem de utero translatus ad tumulum

۲۰ 20 آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi dimitte ergo me ut plangam paululum dolorem meum

۲۱ 21 قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

antequam vadam et non revertar ad terram tenebrosam et opertam mortis caligine

۲۲ 22 به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»

terram miseriae et tenebrarum ubi umbra mortis et nullus ordo et sempiternus horror inhabitans