ایّوب 10

۱ 1 «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

»Mir ekelt vor meinem Leben: so will ich denn meiner Klage über ihn freien Lauf lassen, will reden in der Verzweiflung meiner Seele!

۲ 2 به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

Ich will zu Gott sagen: ›Behandle mich nicht als einen Frevler! Laß mich wissen, warum du gegen mich im Streite liegst!

۳ 3 آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

Ist es wohlgetan von dir, daß du gewaltsam verfährst, daß du das Gebilde deiner Hände verwirfst, während du zu den Anschlägen der Frevler dein Licht leuchten läßt?

۴ 4 آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

Sind deine Augen von Fleisch, oder siehst du die Dinge so an, wie Menschen sie sehen?

۵ 5 آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

Gleichen deine Tage denen eines Sterblichen, oder sind deine Jahre wie die Lebenstage eines Mannes,

۶ 6 که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

daß du nach einer Verschuldung bei mir suchst und nach einer Missetat bei mir forschest,

۷ 7 اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

obgleich du weißt, daß es für mich keine Rettung gibt, und daß niemand da ist, der mich aus deiner Hand erretten kann?«

۸ 8 «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

»Deine Hände haben mich kunstvoll gebildet und sorgsam gestaltet, danach aber hast du dich dazu gewandt, mich zu vernichten.

۹ 9 به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

Denke doch daran, daß du mich wie Ton geformt hast; und nun willst du mich wieder zu Staub machen?

۱۰ 10 آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

Hast du mich nicht einstmals wie Milch hingegossen und wie Molken mich gerinnen lassen?

۱۱ 11 مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

Mit Haut und Fleisch hast du mich umkleidet und mit Knochen und Sehnen mich durchflochten;

۱۲ 12 حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

Leben und Huld hast du mir gewährt, und deine Obhut hat meinen Odem bewahrt.

۱۳ 13 اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

Doch du hast dabei im geheimen den Gedanken gehegt – ich weiß, daß dies bei dir fest beschlossen gewesen ist –:

۱۴ 14 اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

Sobald ich sündigte, wolltest du es mir gedenken und mich von meiner Verfehlung nicht freisprechen.

۱۵ 15 اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

Würde ich mich verschulden, dann wehe mir! Aber auch wenn ich schuldlos bliebe, sollte ich doch mein Haupt nicht erheben, sondern mit Schande gesättigt und mit Elend vollauf getränkt werden;

۱۶ 16 و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

würde mein Haupt sich aber emporrichten: wie ein Löwe wolltest du mich jagen und immer wieder deine Wundermacht an mir erweisen;

۱۷ 17 گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

wolltest immer neue Zeugen gegen mich auftreten lassen und deinen Zorn gegen mich noch steigern, ein immer neues Heer von Leiden gegen mich aufbieten.«

۱۸ 18 پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

»Aber warum hast du mich aus dem Mutterschoß hervorgehen lassen? Ich hätte verscheiden sollen, noch ehe ein Auge mich sah,

۱۹ 19 پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

hätte werden sollen, als wäre ich nie gewesen, vom Mutterschoß weg sogleich zum Grabe getragen!

۲۰ 20 آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

Sind nicht meine Lebenstage nur noch wenige? So höre doch auf und laß ab von mir, damit ich noch ein wenig heiter blicken kann,

۲۱ 21 قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

bevor ich, ohne zurückzukehren, dahinfahre in das Land der Finsternis und des Todesschattens,

۲۲ 22 به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»

in das Land, das düster ist wie tiefe Nacht, in das Land des Todesschattens und des Wustes, wo das Aufleuchten (des Tages) so hell ist wie Finsternis.«