ایّوب 10

۱ 1 «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul.

۲ 2 به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

I will say to God, Do not condemn me; show me why thou contendest with me.

۳ 3 آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

Is it good to thee that thou shouldest oppress, that thou shouldest despise the work of thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?

۴ 4 آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

۵ 5 آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

Are thy days as the days of man? are thy years as man’s days,

۶ 6 که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

That thou enquirest after my iniquity, and searchest after my sin?

۷ 7 اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

Thou knowest that I am not wicked; and there is none that can deliver out of thy hand.

۸ 8 «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

Thy hands have made me and fashioned me in all my parts; yet thou dost destroy me.

۹ 9 به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again?

۱۰ 10 آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

۱۱ 11 مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews.

۱۲ 12 حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

Thou hast granted me life and favour, and thy care hath preserved my spirit.

۱۳ 13 اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

And these things hast thou hid in thy heart: I know that this is with thee.

۱۴ 14 اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from my iniquity.

۱۵ 15 اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

If I be wicked, woe to me; and if I be righteous, yet will I not lift up my head. I am full of confusion; therefore see thou my affliction;

۱۶ 16 و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou showest thyself marvellous upon me.

۱۷ 17 گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thy indignation upon me; changes and war are against me.

۱۸ 18 پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

Why then hast thou brought me forth from the womb? O that I had given up the ghost, and no eye had seen me!

۱۹ 19 پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

۲۰ 20 آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

Are not my days few? cease then, and let me alone, that I may take comfort a little,

۲۱ 21 قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

Before I go to the place from which I shall not return, even to the land of darkness and the shadow of death;

۲۲ 22 به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»

A land of darkness, as darkness itself; and of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.