ایّوب 10

۱ 1 «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

I am weary of my life; I will give free expression to my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

۲ 2 به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

I will say to God, 'Do not merely condemn me; show me why you accuse me.

۳ 3 آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

Is it good to you that you should oppress me, to despise the work of your hands while you smile on the plans of the wicked?

۴ 4 آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

Do you have eyes of flesh? Do you see like a man sees?

۵ 5 آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

Are your days like the days of mankind or your years like the years of people,

۶ 6 که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

that you inquire after my iniquity and search after my sin,

۷ 7 اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

although you know I am not guilty and there is no one who can rescue me from your hand?

۸ 8 «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

Your hands have framed and fashioned me together round about, yet you are destroying me.

۹ 9 به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

Call to mind, I beg you, that you have fashioned me like clay; will you bring me into dust again?

۱۰ 10 آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

Have you not poured me out like milk and curdled me like cheese?

۱۱ 11 مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

You have clothed me with skin and flesh and knit me together with bones and sinews.

۱۲ 12 حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

You have granted me life and covenant faithfulness; your help has guarded my spirit.

۱۳ 13 اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

Yet these things you hid in your heart— I know that this is what you were thinking:

۱۴ 14 اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

that if I sinned, you would notice it; you would not acquit me of my iniquity.

۱۵ 15 اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

If I have acted wickedly, woe to me; and even if I acted righteously, I could not lift up my head, since I am filled with disgrace— see my affliction!

۱۶ 16 و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

If my head were lifted up, you would stalk me like a lion; and again you would show yourself with marvellous acts of power against me.

۱۷ 17 گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

You bring new witnesses against me and increase your anger against me; you attack me with fresh armies.

۱۸ 18 پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

Why, then, have you brought me out of the womb? I wish I had given up my spirit and that no eye had ever seen me.

۱۹ 19 پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

I would have been as though I had never existed; I would have been carried from the womb to the grave.

۲۰ 20 آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

Are not my days only a few? Stop then, let me alone, so that I may have a little rest

۲۱ 21 قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

before I go from where I will not return, to the land of darkness and of the shadow of death,

۲۲ 22 به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»

the land that is as dark as midnight, the land of the shadow of death, without any order, where the light is like midnight.'”