ایّوب 10

۱ 1 «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

My soul is weary of my life. I will release my words against myself. I will speak in the bitterness of my soul.

۲ 2 به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

I will say to God: Do not be willing to condemn me. Reveal to me why you judge me this way.

۳ 3 آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

Does it seem good to you, if you find fault with me and oppress me, the work of your own hands, and assist the counsel of the impious?

۴ 4 آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

Do you have bodily eyes? Or, just as man sees, will you see?

۵ 5 آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

Are your days just like the days of man, and are your years as the times of humans,

۶ 6 که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

so that you would inquire about my iniquity and examine my sin?

۷ 7 اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

And you know that I have done nothing impious, yet there is no one who can deliver from your hand.

۸ 8 «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

Your hands have made me and formed me all around, and, in this way, do you suddenly throw me away?

۹ 9 به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

Remember, I ask you, that you have fashioned me like clay, and you will reduce me to dust.

۱۰ 10 آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

Have you not extracted me like milk and curdled me like cheese?

۱۱ 11 مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

You have clothed me with skin and flesh. You have put me together with bones and nerves.

۱۲ 12 حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

You have assigned to me life and mercy, and your visitation has preserved my spirit.

۱۳ 13 اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

Though you may conceal this in your heart, yet I know that you remember everything.

۱۴ 14 اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

If I have sinned, and you have spared me for an hour, why do you not endure me to be clean from my iniquity?

۱۵ 15 اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

And if I should be impious, woe to me, and if I should be just, I will not lift up my head, being drenched with affliction and misery.

۱۶ 16 و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

And because of pride, you will seize me like a lioness, and having returned, you torment me to an extraordinary degree.

۱۷ 17 گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

You renew your testimony against me, and you multiply your wrath against me, and these punishments make war within me.

۱۸ 18 پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

Why did you lead me out of the womb? If only I had been consumed, so that no eye would ever see me!

۱۹ 19 پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

I should have been as if I had not been: transferred from the womb to the tomb.

۲۰ 20 آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

Will not my few days be completed soon? Release me, therefore, so that I may lament my sorrows a little,

۲۱ 21 قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

before I depart and return no more to a land that is dark and covered with the fog of death,

۲۲ 22 به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»

a land of misery and darkness, where the shadow of death, and nothing else but everlasting horror, dwells.