پیدایش 8

۱ 1 بهایمی را که با وی در کشتی بودند، بیادآورد. و خدا بادی بر زمین وزانید و آب ساکن گردید.

Recordatus autem Deus Noe, cunctorumque animantium, et omnium iumentorum, quae erant cum eo in arca, adduxit spiritum super terram, et imminutae sunt aquae.

۲ 2 و چشمه های لجه و روزنهای آسمان بسته شد، و باران از آسمان باز ایستاد.

Et clausi sunt fontes abyssi, et cataractae caeli: et prohibitae sunt pluviae de caelo.

۳ 3 و آب رفته رفته از روی زمین برگشت. و بعد از انقضای صد و پنجاه روز، آب کم شد،

Reversaeque sunt aquae de terra euntes et redeuntes: et coeperunt minui post centum quinquaginta dies.

۴ 4 و روز هفدهم ازماه هفتم، کشتی بر کوههای آرارات قرار گرفت.

Requievitque arca mense septimo, vigesimo septimo die mensis super montes Armeniae.

۵ 5 و تا ماه دهم، آب رفته رفته کمتر می‌شد، و درروز اول از ماه دهم، قله های کوهها ظاهر گردید.

At vero aquae ibant et decrescebant usque ad decimum mensem: decimo enim mense, primo die mensis, apparuerunt cacumina montium.

۶ 6 و واقع شد بعد از چهل روز که نوح دریچه کشتی را که ساخته بود، باز کرد.

Cumque transissent quadraginta dies, aperiens Noe fenestram arcae, quam fecerat, dimisit corvum:

۷ 7 و زاغ را رهاکرد. او بیرون رفته، در تردد می‌بود تا آب از زمین خشک شد.

qui egrediebatur, et non revertebatur, donec siccarentur aquae super terram.

۸ 8 پس کبوتر را از نزد خود رها کرد تاببیند که آیا آب از روی زمین کم شده است.

Emisit quoque columbam post eum, ut videret si iam cessassent aquae super faciem terrae.

۹ 9 اماکبوتر چون نشیمنی برای کف پای خود نیافت، زیرا که آب در تمام روی زمین بود، نزد وی به کشتی برگشت. پس دست خود را دراز کرد و آن را گرفته نزد خود به کشتی در‌آورد.

Quae cum non invenisset ubi requiesceret pes eius, reversa est ad eum in arcam: aquae enim erant super universam terram: extenditque manum suam, et apprehensam intulit in arcam.

۱۰ 10 و هفت روز دیگر نیز درنگ کرده، باز کبوتر را از کشتی رها کرد.

Expectatis autem ultra septem diebus aliis, rursum dimisit columbam ex arca.

۱۱ 11 و در وقت عصر، کبوتر نزد وی برگشت، و اینک برگ زیتون تازه در منقار وی است. پس نوح دانست که آب از روی زمین کم شده است.

At illa venit ad eum ad vesperam, portans ramum olivae virentibus foliis in ore suo. intellexit ergo Noe quod cessassent aquae super terram.

۱۲ 12 و هفت روز دیگر نیز توقف نموده، کبوتر را رها کرد، و او دیگر نزد وی برنگشت.

Expectavitque nihilominus septem alios dies: et emisit columbam, quae non est reversa ultra ad eum.

۱۳ 13 و در سال ششصد و یکم در روز اول از ماه اول، آب از روی زمین خشک شد. پس نوح پوشش کشتی را برداشته، نگریست، و اینک روی زمین خشک بود.

Igitur sexcentesimo primo anno, primo mense, prima die mensis imminutae sunt aquae super terram: et aperiens Noe tectum arcae, aspexit, viditque quod exiccata esset superficies terrae.

۱۴ 14 و در روز بیست و هفتم از ماه دوم، زمین خشک شد.

Mense secundo, septimo et vigesimo die mensis arefacta est terra.

۱۵ 15 آنگاه خدا نوح رامخاطب ساخته، گفت:

Locutus est autem Deus ad Noe, dicens:

۱۶ 16 «از کشتی بیرون شو، توو زوجه ات و پسرانت و ازواج پسرانت با تو.

Egredere de arca, tu et uxor tua, filii tui et uxores filiorum tuorum tecum.

۱۷ 17 وهمه حیواناتی را که نزد خود داری، هرذی جسدی را از پرندگان و بهایم و کل حشرات خزنده بر زمین، با خود بیرون آور، تا بر زمین منتشر شده، در جهان بارور و کثیر شوند.»

Cuncta animantia, quae sunt apud te, ex omni carne, tam in volatilibus quam in bestiis et universis reptilibus, quae reptant super terram, educ tecum, et ingredimini super terram: crescite et multiplicamini super eam.

۱۸ 18 پس نوح و پسران او و زنش و زنان پسرانش، با وی بیرون آمدند.

Egressus est ergo Noe, et filii eius: uxor illius, et uxores filiorum eius cum eo.

۱۹ 19 و همه حیوانات و همه حشرات و همه پرندگان، و هر‌چه بر زمین حرکت می‌کند، به اجناس آنها، از کشتی به در شدند.

Sed et omnia animantia, iumenta, et reptilia quae reptant super terram secundum genus suum, egressa sunt de arca.

۲۰ 20 و نوح مذبحی برای خداوند بنا کرد، و از هر بهیمه پاک واز هر پرنده پاک گرفته، قربانی های سوختنی برمذبح گذرانید.

Aedificavit autem Noe altare Domino: et tollens de cunctis pecoribus et volucribus mundis, obtulit holocausta super altare.

۲۱ 21 و خداوند بوی خوش بویید و خداوند در دل خود گفت: «بعد از این دیگر زمین را بسبب انسان لعنت نکنم، زیرا که خیال دل انسان از طفولیت بد است، و بار دیگر همه حیوانات را هلاک نکنم، چنانکه کردم.

Odoratusque est Dominus odorem suavitatis, et ait: Nequaquam ultra maledicam terrae propter homines: sensus enim et cogitatio humani cordis in malum prona sunt ab adolescentia sua: non igitur ultra percutiam omnem animam viventem sicut feci.

۲۲ 22 مادامی که جهان باقی است، زرع و حصاد، و سرما و گرما، و زمستان و تابستان، و روز و شب موقوف نخواهد شد.»

Cunctis diebus terrae, sementis et messis, frigus et aestus, aestas et hiems, nox et dies non requiescent.

A Dove is Sent Forth from the Ark