Salmenes 22

1 Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.

Til sangmesteren; efter "Morgenrødens hind"; en salme av David. Min Gud! Min Gud! Hvorfor har du forlatt mig? Langt borte fra min frelse er min klages ord.

2 Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.

Min Gud! Jeg roper om dagen, og du svarer ikke, og om natten, og jeg får ikke tie.

3 Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.

Og du er dog hellig, du som troner over Israels lovsanger.

4 På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.

Til dig satte våre fedre sin lit; de satte sin lit til dig, og du utfridde dem.

5 Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.

Til dig ropte de, og de blev reddet; til dig satte de sin lit, og de blev ikke til skamme.

6 Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.

Men jeg er en orm og ikke en mann, menneskers spott og folks forakt.

7 Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:

Alle de som ser mig, spotter mig, vrenger munnen, ryster på hodet og sier:

8 «Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»

Sett din vei i Herrens hånd! Han skal redde ham, han skal utfri ham, siden han har behag i ham.

9 Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.

Ja, du er den som drog mig frem av mors liv, som lot mig hvile trygt ved min mors bryst.

10 På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.

På dig er jeg kastet fra mors liv; fra min mors skjød er du min Gud.

11 Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.

Vær ikke langt borte fra mig! for trengselen er nær, og det er ingen hjelper.

12 Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.

Sterke okser omringer mig, Basans okser kringsetter mig.

13 Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.

De spiler op sin munn imot mig som en sønderrivende og brølende løve.

14 Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.

Jeg er utøst som vann, og alle mine ben skiller sig at; mitt hjerte er som voks, smeltet midt i mitt liv.

15 Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.

Min kraft er optørket som et potteskår, og min tunge henger fast ved mine gommer, og i dødens støv legger du mig.

16 For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.

For hunder omringer mig, de ondes hop kringsetter mig; de har gjennemboret mine hender og mine føtter.

17 Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.

Jeg kan telle alle mine ben; de ser til, de ser på mig med lyst.

18 Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.

De deler mine klær mellem sig og kaster lodd om min kjortel.

19 Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!

Men du? Herre, vær ikke langt borte, du min styrke, skynd dig å hjelpe mig!

20 Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!

Redd min sjel fra sverdet, mitt eneste fra hunders vold!

21 Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!

Frels mig fra løvens gap, og fra villoksenes horn - du bønnhører mig!

22 Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.

Jeg vil kunngjøre ditt navn for mine brødre, midt i menigheten vil jeg love dig.

23 De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!

I som frykter Herren, lov ham, all Jakobs ætt, ær ham, og frykt for ham, all Israels ætt!

24 For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.

For han har ikke foraktet og ikke avskydd den elendiges elendighet og ikke skjult sitt åsyn for ham; men da han ropte til ham, hørte han.

25 Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.

Fra dig utgår min pris i en stor forsamling; mine løfter vil jeg holde for deres øine som frykter ham.

26 Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!

De saktmodige skal ete og bli mette; de som søker Herren, skal love ham; eders hjerte leve til evig tid!

27 Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.

Alle jordens ender skal komme det i hu og vende om til Herren, og alle folkenes slekter skal tilbede for ditt åsyn.

28 For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.

For riket hører Herren til, og han hersker over folkene.

29 Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.

Alle jordens rikmenn skal ete og tilbede; for hans åsyn skal alle de bøie sig som stiger ned i støvet, og den som ikke kan holde sin sjel i live.

30 Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.

Efterkommerne skal tjene ham, der skal fortelles om Herren til efterslekten.

31 Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.

De skal komme og kunngjøre hans rettferdighet for det folk som blir født, at han har gjort det.