Jobs 10
1 Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.
2 Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.
3 Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?
4 Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?
5 Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,
6 Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,
7 endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?
8 Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!
9 Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.
10 Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.
11 Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.
12 Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.
13 Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:
14 Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.
15 um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.
16 For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.
17 du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.
18 Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!
19 lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.
20 Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,
21 fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,
22 eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.
