Jobs 4

1 Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

時にテマン人エリパズ答へて曰く

2 Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

人もし汝にむかひて言詞を出さば汝これを厭ふや 然ながら誰か言で忍ぶことを得んや

3 Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

さきに汝は衆多の人を誨へ諭せり 手の埀たる者をばこれを強くし

4 dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

つまづく者をば言をもて扶けおこし 膝の弱りたる者を強くせり

5 Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

然るに今この事汝に臨めば汝悶え この事なんぢに加はれば汝おぢまどふ

6 Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

汝は神を畏こめり 是なんぢの依頼む所ならずや 汝はその道を全うせり 是なんぢの望ならずや

7 Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

請ふ想ひ見よ 誰か罪なくして亡びし者あらん 義者の絶れし事いづくに在や

8 Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

我の觀る所によれば不義を耕へし惡を播く者はその穫る所も亦 是のごとし

9 De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

みな神の氣吹によりて滅びその鼻の息によりて消うす

10 Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

獅子の吼 猛き獅子の聲ともに息み 少き獅子の牙折れ

11 Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

大獅子獲物なくして亡び小獅子散失す

12 Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

前に言の密に我に臨めるありて我その細聲を耳に聞得たり

13 under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

即ち人の熟睡する頃我夜の異象によりて想ひ煩ひをりける時

14 Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

身に恐懼をもよほして戰慄き 骨節ことごとく振ふ

15 Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

時に靈ありて我面の前を過ければ我は身の毛よだちたり

16 Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

その物立とまりしが我はその状を見わかつことえざりき 唯一の物の象わが目の前にあり 時に我しづかなる聲を聞けり云く

17 Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

人いかで神より正義からんや 人いかでその造主より潔からんや

18 Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,

彼はその僕をさへに恃みたまはず 其使者をも足ぬ者と見做たまふ

19 hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

況んや土の家に住をりて塵を基とし蜉蝣のごとく亡ぶる者をや

20 Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

是は朝より夕までの間に亡びかへりみる者もなくして永く失逝る

21 Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.

その魂の緒あに絶ざらんや皆悟ること無くして死うす