Psalmi 104

1 Teici To Kungu, mana dvēsele! Kungs, mans Dievs, Tu esi ļoti liels, ar augstību un godību aptērpies.

Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,

2 Tu ģērbies gaišumā kā apģērbā; tu izklāj debesis kā telti.

En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,

3 Tu ūdeņus augstībā sev lieci par grīdu, tu dari padebešus par saviem ratiem, tu staigā uz vēja spārniem.

En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;

4 Tu dari vējus par Saviem eņģeļiem un uguns liesmas par Saviem sulaiņiem.

Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.

5 Zemi Tu esi dibinājis uz viņas pamatiem, ka tā nešaubās ne mūžam.

Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.

6 Ar jūras dziļumiem Tu to apsedzis kā ar apģērbu, ūdeņi stāvēja pār kalniem.

De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:

7 No Taviem draudiem tie bēga, no Tava pērkona tie steidzās projām;

Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;

8 Kalni cēlās un lejas nogrima tai vietā, ko Tu tām biji licis.

Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.

9 Tu esi licis robežas, tās tie (ūdeņi) nepārkāps un zemi vairs neapklās.

Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;

10 Tu izvadi avotus pa ielejām, ka tie tek starp kalniem.

Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;

11 Tie dzirdina visus lauka zvērus, tur atdzeras meža ēzeļi.

Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;

12 Pie tiem mīt debesputni, zaros tie dzied.

Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.

13 Tu slapini kalnus no augšienes; ar augļiem, ko Tu radi, zeme top piepildīta.

Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;

14 Tu liec zālei augt priekš lopiem un sējai cilvēkam par labu, lai nāk maize no zemes

Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,

15 Un vīns, kas iepriecina cilvēka sirdi, ka viņa vaigs top skaistāks nekā no eļļas, un ka maize spēcina cilvēka sirdi.

En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.

16 Tā Kunga koki top papilnam slacināti, ciedra koki uz Lībanus, ko Viņš ir dēstījis.

Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:

17 Tur putni dara ligzdas un stārķi dzīvo uz priedēm.

Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.

18 Augstie kalni ir priekš mežu kazām, klintis kalna āpšiem par patvērumu.

De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.

19 Tu esi darījis mēnesi laikmetiem, saule zin savu noiešanu.

Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.

20 Tu dari tumsu, ka nakts metās; tad kustās visi meža zvēri.

Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,

21 Jaunie lauvas rūc pēc laupījuma, meklēdami savu barību no Dieva.

Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.

22 Un kad saule lec, tad tie atkal aizbēg un apguļas savās alās.

De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;

23 Tad cilvēks iziet pie sava darba, pie sava lauka darba līdz vakaram.

Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.

24 Cik lieli ir Tavi darbi, ak Kungs! Tos visus Tu esi darījis ar gudrību, - zeme ir Tava padoma pilna.

Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,

25 Redzi, jūra, liela un plata uz abējām pusēm! Tur mudžēt mudž neskaitāmā pulkā visādi zvēri, lieli, mazi.

Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,

26 Tur iet lielas laivas un Levijatans, ko Tu esi radījis, tur dzīvoties.

Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.

27 Tie visi uz Tevi gaida, ka Tu tiem barību dodi savā laikā.

Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.

28 Kad Tu tiem dod, tad tie salasa; kad Tu Savu roku atveri, tad tie ar labumu top pieēdināti.

Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.

29 Tu apslēpi Savu vaigu, tad tie iztrūkstas; Tu atņem viņiem dvašu, tad tie mirst un paliek atkal par pīšļiem.

Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.

30 Tu sūti Savu Garu, tad tie top radīti, un Tu atjauno zemes ģīmi.

Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!

31 Tā Kunga godība paliek mūžīgi; Tas Kungs priecājās par Saviem darbiem.

Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;

32 Viņš uzlūko zemi, tad tā dreb; Viņš aizskar kalnus, tad tie kūp.

Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!

33 Es dziedāšu Tam Kungam, kamēr es dzīvoju; es slavēšu savu Dievu ar dziesmām, kamēr šeit esmu.

Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!

34 Manas domas Viņam lai patīk; es priecāšos iekš Tā Kunga.

Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;

35 Grēcinieki no zemes lai izzūd un bezdievīgo lai vairs nav. Teici To Kungu, mana dvēsele, Alleluja.

Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!