Salamana Pamācības 5
1 Mans bērns, ņem vērā manu gudrību, griez savu ausi pie manas mācības,
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 Ka tu sargi apdomību, un tavas lūpas glabā atzīšanu.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Jo svešas sievas lūpas pil kā tīrs medus, un viņas mute ir glumāka nekā eļļa;
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 Bet gals tai ir rūgts kā vērmeles, un ass kā abējās pusēs griezīgs zobens.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Lai neapdomā dzīvības ceļus, viņas pēdas grozās, ka nezin kur.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Nu tad, bērni, klausiet man un neatkāpjaties no manas mutes vārdiem.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Lai tavs ceļš paliek tālu no viņas, un nenāc tuvu pie viņas nama durvīm,
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 Ka tu nedod svešām savu jaunības spēku un savus gadus tam briesmīgam,
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 Ka sveši nepieēdās no tava spēka, un tavs grūtais pūliņš nenāk svešā namā,
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 Un tev pēcgalā nav jānopūšas, kad tava āda un miesa diltin nodilusi,
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 Un tev nav jāsaka: „Ak, kā es esmu nīdējis pamācīšanu, un mana sirds smējusies par rāšanu,
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 Un neesmu klausījis sava pamācītāja balsi, un savu ausi neesmu griezis uz tiem, kas mani mācīja!
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 Tikko nelaimē vēl neesmu visai(dziļi) iestidzis, pašā draudzes un ļaužu vidū!“
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Dzer ūdeni no savas akas, un tekošu ūdeni no sava avota.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Vai tavi avoti lai iztek laukā, un ūdens upes uz ielām?
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Lai tās tev vien pieder, un nevienam svešam līdz ar tevi.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Tavs avots lai ir svētīts, un tu priecājies par savas jaunības sievu.
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 Ak kāda tā mīlīga, kā stirna, un daiļa, kā kalnu kaza! Pie viņas krūtīm pieglaudies allažiņ un ar viņas mīlestību ielīksmojies vienmēr!
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Un kādēļ tu, mans bērns, ar citu gribi jaukties un svešas sievietes krūtis apkampt!
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Jo cilvēka ceļi stāv priekš Tā Kunga acīm, un Tas sver visus viņa soļus.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Bezdievīgo gūstīs viņa paša noziegumi, un ar savu grēku saitēm viņš taps saistīts.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Bez pamācīšanas palicis, viņš nomirs, un savā lielā ģeķībā viņš gāzīsies.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
